ความคิดเห็นที่ 1 ต้องขออภัย และขออนุญาตเพื่อน ๆ ชาว Bluplanet ทุก ๆ ท่าน ... ในการกลับมา "ตั้งต้นใหม่" อีกครั้งในการ "โพส" สารคดีท่องเที่ยว อันเป็นผลงานของผมเองเรื่องนี้ ... เนื่องจากความไม่เข้าใจถึงธรรมชาติที่แตกต่างกันระหว่างธรรมชาติของการทำงานใน Blog กับการสร้างกระทู้ในเวป Pantip ... เลยทำให้ผมทำผิดกฏ กติกา มารยาทของบอร์ดไปหลายประการ ... ซึ่งหลายวันที่ผ่านมา ผมก็ได้พยายามศึกษาถึงข้อผิดพลาดของตนเอง ... ก็เชื่อมั่นว่าตนเอง ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำผิดกฏแต่อย่างใด ก็ยังอยากสร้างผลงานดี ๆ ให้เพื่อน ๆ ณ. ที่นี้ได้ร่วมติดตามไปด้วยกัน ผมกลับมาขอ "โอกาส" เพื่อน ๆ สมาชิกทุกท่านในการกลับมา "ตั้งต้น" โพสงานเขียนชิ้นนี้ใหม่ ... ต่อจากนี้ จะไม่มีการโพส link จาก Blog ... และจะไม่มีการสร้างกระทู้ "ฟุ่มเฟือย" อีกต่อไป นี่จึงเป็นกระทู้ "สารคดีท่องเที่ยว" เรื่องยาว ... ที่จะมีการโพสเนื้อหาอย่างต่อเนื่องติดต่อกันไป ... หากยังผิดพลาดประการใด ... ขอคำแนะนำกันไว้ ณ. ที่นี้ด้วยครับ จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 19:48:34

ความคิดเห็นที่ 2 (การเดินทาง) เทศกาลวันหยุดปีใหม่ของปีนั้น ช่างเป็นอะไรที่แสนพิเศษสำหรับเรามาก ... ผมทราบล่วงหน้าก่อนหลายเดือนเลยว่า เทศกาลวันหยุดสิ้นปีที่กำลังมาถึงนี้ เราจะมีวันหยุดต่อเนื่องกันเป็น “สิบกว่าวัน” เลยทีเดียว แถมปิดท้ายด้วยเงินโบนัสจากการทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พอจะเป็นทุนสำหรับการเดินทางแบบ ประหยัด  สำหรับสองคนในช่วงเวลาที่ว่าไว้  พร้อมกับการเจียดเงินที่เหลืออีกจำนวนหนึ่ง สำหรับการซื้อ ”โน๊ตบุ๊ค” เครื่องเล็ก ๆ ราคาไม่แพง เครื่องหนึ่ง ไว้สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ ซึ่งการซื้อโน๊ตบุ๊คเครื่องที่ว่านี้ ก็เป็นการซื้อโน๊ตบุ๊คเครื่องแรก ของเรา ... ในขณะที่โลกแห่งเทคโนโลยีในตอนนั้นสำหรับใครหลายคน ได้ก้าวล้ำกว่าการมีโน๊ตบุ๊ค ไปหลายต่อหลายก้าวแล้ว            ..... ก่อนเทศกาลปีใหม่เพียงไม่กี่สัปดาห์ การเดินทางของเราทั้งสองคนสู่เมือง “เชียงคาน” ดูจะไม่เป็นอย่างที่เราคาดการณ์กันไว้นัก  เนื่องจาก “สัมภาระ” ส่วนตัวที่เราทั้งสองคนจำเป็นต้องใช้ รวมถึงอุปกรณ์สำคัญที่เราจำเป็นต้องใช้ในการเก็บข้อมูลอีกมากมายที่เปราะบางและมีราคาแพง  ... จึงทำให้เราจำเป็นต้องเก็บอุปกรณ์พวกนี้เอาไว้กับตัวตลอดเวลา แทนที่จะส่งมันลงไปเก็บเอาไว้ที่ “ห้องเก็บของ” ใต้ท้องรถทัวร์ ซึ่งเป็นที่ ๆ เหมาะจะเอาไว้เก็บพวก "กระเป๋าเสื้อผ้า" เสียมากกว่า                   เวลา “สามทุ่มครึ่ง” ที่ “ชานชลา” ใน “หมอชิตใหม่” รถโดยสารคันโตของเรามาถึงก่อนเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เรารีบนำกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของเราไปฝากไว้ที่ช่องเก็บสัมภาระใต้ท้องรถทัวร์ทันที จากนั้นจึงรีบขึ้นไปนั่งประจำที่บนรถโดยสารของเราอย่างไม่รีรออะไร พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระติดตัวอีกหลายใบ ที่เราจำเป็นต้องหอบหิ้วขึ้นมาไว้บนที่นั่งของเราด้วย ทำให้ที่นั่งบนรถประจำทางของเราที่ปรกติมันก็ไม่ได้กว้างขวางอะไรอยู่แล้ว กลับกลายเป็นแคบ และเพิ่มความอึดอัดเข้าไปอีก แต่เราสองคนก็เต็มใจ ดีกว่าจะต้องมานอนไม่หลับเพราะหวาดระแวง หากว่าจะต้องเก็บสิ่งมีค่า ของเราทั้งหมด เอาไว้ที่ใต้รถทัวร์นั่น ...               เมื่อเจ้ารถโดยสารเริ่มวิ่งพ้นออกมาจากสถานีรถโดยสาร “ภาพยนต์ต่างประเทศ” เรื่องหนึ่งถูกเปิดฉายอยู่ในจอทีวีสี่เหลี่ยมรุ่นเก่าแบบ “บิวท์อิน” มันเป็นสูตรสำเร็จอย่างนี้ทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นบริการรถทัวร์ของบริษัทไหนๆ ที่จะต้องมีสื่อบันเทิงเปิดฉายทุกครั้งเมื่อรถโดยสารเริ่มออกเดินทาง เพื่อเป็นการคลายความเบื่อเหงาของผู้โดยสาร ... เสียงนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ คุยกันจอแจอย่างสนุกสนานอยู่ด้านหลัง สร้างความรู้สึกดีๆ ก่อนการเหยียบย่างเข้าสู่เมือง “เชียงคาน” ในรุ่งเช้าที่กำลังจะมาถึง ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:03:31

ความคิดเห็นที่ 3 (ก้าวแรก)           "ก้าวย่างแรก" ที่เราได้สัมผัสกับบรรยากาศหนาวเย็นของเมือง “เชียงคาน” พวกโชเฟอร์รถสามล้อ “สกายแล๊ป”  ต่างพากันรุมเร้าเข้ามาไถ่ถามถึงจุดมุ่งหมายปลายทางของเรา เพียงแต่ว่าเราได้ตัดสินใจมาก่อนแล้ว ว่าเราตั้งใจจะเดินเท้าไปสู่ที่พัก เพราะเรารู้ว่าเมือง “เชียงคาน” ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก เรามั่นใจว่าจากท่าเทียบรถ จนไปถึงที่พักมันอยู่ในระยะทางไม่ไกล ที่สองเท้าของเราจะเดินไปถึงได้            ถึงแม้ว่าเราไม่ได้สัมผัสกับบรรยากาศแห่ง “ม่านหมอก” สำหรับย่างก้าวแรกของเราที่เมืองเชียงคาน ... และเวลาหกโมงเช้าที่ “เชียงคาน” ในขณะนั้น ท้องฟ้ากำลังส่องแสงสว่างแล้ว แต่ถึงแม้ว่าเราจะไม่เจอกับม่านหมอกใน "เช้าแรก" แต่ไม่ต้องห่วงสำหรับอากาศที่หนาวจับใจ มันได้ถูกส่งมาต้อนรับเราอย่างที่เราเคยคาดคิดเอาไว้  เรียกว่าหนาวซะจนแทบจะคว้า "เสื้อหนาว" มาใส่กันไม่ทันเลยทีเดียว           ... จากท่าเทียบรถเราเดินแบกสัมภาระของเราไปยังไม่ถึงห้าสิบเมตร เราก็พบเจอ “ร้านกาแฟโบราณ”  ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับ “ตลาดสดเชียงคาน” ซึ่งมันบังเอิญอยู่บนเส้นทาง ในการจะไปถึงที่พักแห่งแรกของเราพอดี แทบไม่ต้องคิดอะไรมากเลย เช้าวันแรกที่เมืองเชียงคาน กับการได้นั่งดื่มกาแฟโบราณในร้าน “ดั้งเดิม” เป็นเรื่องที่เราพลาดไม่ได้ซะเลยจริง ๆ จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:04:54

ความคิดเห็นที่ 4 ร้านกาแฟ “ป้าเพ็ญ” เป็นร้านกาแฟร้านดั้งเดิมที่ตั้งอยู่ตรงกันข้ามกับ “ตลาดสด” ของเมือง “เชียงคาน” ป้าเพ็ญเล่าให้ฟังว่าแกเปิดร้านขายกาแฟอยู่ที่นี่มานาน เรียกว่าขายมาตั้งแต่สมัยยังเป็นสาว ๆ ... ลูกค้าประจำส่วนใหญ่ของร้านก็คือบรรดา “พ่อค้าแม่ค้า” ที่ทำมาค้าขายอยู่ในตลาดสดฝั่งตรงข้ามร้านกาแฟแห่งนี้ รวมถึงชาวบ้านร้านตลาดคนดั้งเดิมพื้นที่  ซึ่งก็แน่นอนว่าที่นี่มีเมนูทุกอย่างที่ร้านกาแฟทั่วไปควรจะต้องมี ... “น้ำชา กาแฟ ไข่ลวก ปาท่องโก๋“ ... นั้นมีครบถ้วนแน่นอนซึ่งมันขึ้นอยู่กับว่าคุณจะตื่นมาทันเวลาร้านเปิดตอนไหน ... (แถมด้วยเมนูสุดพิเศษนั่นก็คือ “ไข่กะทะ” คับผม)            ... ช่วงหลัง ๆ เมื่อการท่องเที่ยวในเมืองเชียงคาน ได้รับความนิยมมากขึ้น จึงทำให้มีนักเดินทาง "ขาจร" มาเป็นลูกค้าร้าน “ป้าเพ็ญ” อีกกลุ่มหนึ่ง เราจึงการันตีได้เลยว่าร้านกาแฟป้าเพ็ญ แห่งนี้ เป็นร้านกาแฟแบบดั้งเดิมของชาว “เชียงคาน”แน่นอนเลยทีเดียว                 ร้านกาแฟป้าเพ็ญ เริ่มเปิดขายตั้งแต่ “ตีสอง” ของทุกวัน  ที่เปิดกันซะเช้าขนาดนั้นนั่นก็เพื่อการรองรับ  กิจกรรมค้าขายที่คึกคักกันตั้งแต่ตอนตีสองของ “ตลาดสด” ฝั่งตรงกันข้ามนั่นเอง และก็คงไม่จำเป็นจะต้องปิดบังสาเหตุที่เราชอบมานั่งทาน “อาหารเช้า” กันที่ร้าน “ป้าเพ็ญ” กันอีกหลายต่อหลายครั้ง ว่าส่วนหนึ่งนั่นก็เพราะความประหยัด            แต่ถ้าหากใครได้มาเห็นลีลาการชงกาแฟโบราณของ “ป้าเพ็ญ” รวมถึงได้มาลองชิมแล้วล่ะก็ ผมเชื่อว่าทุกคนจะรู้สึกได้ถึงความ “นุ่มละมุน” และ “กลมกล่อม” ของรสชาติกาแฟโบราณแท้ ๆ ในแบบฉบับของชาวเชียงคาน นั้นว่าเป็นอย่างไร มันเป็นเรื่องที่พิสูจน์กันได้ง่าย ๆ หากว่าคุณเป็นคอกาแฟตัวจริง ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:05:55

ความคิดเห็นที่ 5 (เชียงคานบานบุรี) เราเดินข้ามฝั่งไปเดินเล่นที่ “ตลาดสด” ฝั่งตรงกันข้าม ... แต่ในช่วงเวลาหกโมงเช้ากว่า ๆบรรยากาศที่ตลาดสดเหมือนจะเริ่มวายแล้ว อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นหรือเป็นเพราะตลาดกำลังวายก็ไม่ทราบได้  ที่ทำให้เรามีความรู้สึกลึก ๆในระหว่างที่กำลังเดินเล่นว่าตลาดแห่งนี้มีบรรยากาศที่ค่อนข้างแตกต่างจากที่อื่น... ไม่ได้หมายถึงสินค้า หรือ อาหารท้องถิ่น ที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้น ...หากแต่เป็นเสียง โหวกเหวกโวยวาย แบบตลาดสดต่างหาก ที่เราแทบจะไม่รู้สึกในระหว่างที่กำลังเดินเล่นในตลาดแห่งนี้เลย...           ... จากร้านกาแฟป้าเพ็ญ เราเดินมุ่งตรงเข้าไปยัง "ถนนชายโขง" เราเดินดุ่ม ๆ กันอีกประมาณสองร้อยเมตรโดยมีจุดหมายปลายทางสำหรับช่วงเช้าวันนี้อยู่ที่ “ซอย 15” ซึ่งเป็นที่ตั้งของที่พักแห่งแรก ของเรานั่นเอง ซึ่งมีชื่อน่ารัก ๆ ว่า... “เติมสุขเชียงคานบานบุรี” ...ก่อนหน้านี้เราดูที่พักกันไว้หลายที่แต่สาเหตุสำคัญที่ทำให้เราตัดสินใจจอง ที่พักกับเธอนั้นนั่นเป็นเพราะถูกใจในอัธยาศัยไมตรี ในความเป็นกันเอง ของเธอในระหว่างที่เรามีโอกาสได้พูดคุยด้วยกันทางโทรศัพท์นั่นเอง จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:07:45

ความคิดเห็นที่ 6 โฮมเสตย์แห่งนี้เดิมทีก็เป็นตึกแถวแบบ “ครึ่งปูนครึ่งไม้” ผ่านการตกแต่งให้ดูมีสีสันสดใสแบบกิ๊บเก๋ ที่แสดงให้เห็นถึงรสนิยมของผู้ออกแบบ  ชั้นล่างของตัวตึกถูกตกแต่งให้เป็นร้านขายเสื้อผ้า แนวน่ารัก ๆ สไตล์ผู้หญิง ๆ ที่ “คุณปุ้ย” เป็นคนออกแบบสินค้าทั้งหลายด้วยตนเองที่นี่มีห้องน้ำสองห้อง ห้องครัว เครื่องซักผ้า และเครื่องทำน้ำอุ่น ไว้ใช้ร่วมกันไหนจะรวมไปถึง “เจ้าดำ” หมาดำจอมซ่าส์ ที่คุณปุ้ย อุปการะเลี้ยงดูเอาไว้ให้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันอีกด้วย            คำว่า “โฮมเสตย์” ในเมืองเชียงคานจึงมักจะหมายถึงตึกแถว หรือบ้าน ของผู้ใดผู้หนึ่ง  ที่มีการแบ่งห้องนอนบางห้องภายในบ้าน ให้กับบุคคลภายนอกเข้ามาเช่า โดยคิดค่าบริการเป็นรายวัน โดยที่เจ้าของบ้านก็ยังใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนั้นตามปรกติ นั่นหมายความว่าผู้เช่า ย่อมมีโอกาสพบเห็น หรือใช้ชีวิตบางส่วนร่วมกับบุคคลภายในบ้าน นั่นจึงเป็นจุดเด่นของที่พักแบบนี้ เพราะจะทำให้ผู้ที่มาเช่าได้มีโอกาสพบปะพูดคุยรวมถึงการได้ซึบซับในวิถีชีวิต และวัฒนธรรมที่แตกต่างออกไปจากการที่ได้มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันนั่นเอง... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:08:48

ความคิดเห็นที่ 7 (ความผันแปรเหนือสายน้ำ) ภายในเวลาไม่กี่ปีมานี้เอง ที่ชื่อเสียงของเมือง “เชียงคาน” ได้ดึงดูดนักท่องเที่ยวจากทุกทั่วสารทิศ (รวมถึง “เรา”) ...ให้ได้มาเยือนเมืองในฝัน อันสงบเยือกเย็นท่ามกลางสายหมอก แถมมีประเพณีและวัฒนธรรมเฉพาะถิ่นที่ชัดเจน คล้าย ๆ ดั่งการเดินทาง เพื่อเข้าไปค้นหารากเหง้าของอารยธรรมแห่งตน ภายในเมืองที่เหมือนกาลเวลาหมุนช้า เสียจนแทบจะหยุดนิ่ง           กับบรรยากาศอันขมุกขมัวของเมืองเชียงคาน ที่สายหมอกได้ห่มคลุมเรื่องราวแห่งอดีตกาลเอาไว้อย่างมากมายซึ่งจริง ๆ แล้ว เมื่อเราได้ลองมามองซึ่งความเป็นจริงแห่งประวัติศาสตร์ ... ความสงบนิ่งของเมืองเชียงคานอย่างที่ใคร ๆ เคยได้กล่าวมานั้น มันกลับกลายเป็นเพียงเสี้ยวเวลา แห่งความผันแปร เหนือแผ่นดินผืนเล็ก ๆ ริมสายน้ำโขงอันยิ่งใหญ่แห่งนี้เท่านั้น จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:10:25

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นเวลากว่าหนึ่งพันกว่าปีล่วงเลยมาแล้ว เท่าที่ประวัติศาสตร์จะสามารถจารึกได้ ถึงการถือกำเนิดของเมืองเชียงคาน (พ.ศ.1400) ที่กล่าวไว้ว่า “ขุนคาน” คือผู้ที่ให้กำเนิดอย่างเป็นทางการแก่เมือง ๆ นี้ ซึ่งเป็นช่วงเวลาก่อนหน้าที่ราชอาณาจักรที่สำคัญอย่าง “ล้านช้าง” “เวียงจัน” “หลวงพระบาง” หรือแม้กระทั่งอาณาจักร “ล้านนา” จะสถาปนาความยิ่งใหญ่ขึ้นมาเหนือผืนแผ่นเล็ก ๆ ผืนนี้เสียอีก ... นี่ยังไม่รวมถึงช่วงเวลาก่อนหน้าที่ประวัติศาสตร์จะสามารถบันทึกไว้ได้ ... เกี่ยวกับความเป็นจริงที่ว่าร่องรอยแห่งอารยธรรมโบราณหลาย ๆ แห่งในแถบลุ่มน้ำโขงนั้น ถือได้ว่าเป็นต้นกำเนิดของอารยะธรรมมนุษย์แห่งแรก ๆ เหนือผืนแผ่นดินเอเซียอาคเนย์แห่งนี้กันเลยทีเดียว            นับต่อมาอีกแปดร้อยปี (พ.ศ.2250) ที่อาณาจักรเล็ก ๆ แห่งนี้ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาอย่างเงียบสงบและมั่นคงเกาะเกี่ยวอยู่กับความอุดมสมบูรณ์สองฟากฝั่งของสายน้ำโขง พร้อมทั้งได้สั่งสมประเพณีและวัฒธรรมต่าง ๆ ที่กำเนิดเกิดขึ้นมาเหนือผืนแผ่นดินของตนเองมาอย่างยาวนาน นับจากนั้นเองเมือง เชียงคาน ก็ได้ก้าวสู่ช่วงเวลาแห่งความผันแปร ของผู้ที่ต้องการครอบครองผลประโยชน์เหนืออาณาจักรเล็ก ๆ แห่งนี้เรื่อยมา  ... เมื่ออาณาจักร “ล้านช้าง” ที่ยิ่งใหญ่ในขณะนั้น ได้แตกแยกกลายเป็นสองอาณาจักรคือ “อาณาจักรเวียงจันทร์” และ “อาณาจักรหลวงพระบาง” ทาง “เวียงจันทร์” ได้ตั้งเมือง ”เชียงคานเดิม” ซึ่งอยู่ฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขงเป็นเมืองหน้าด่าน  จากนั้นอาณาจักรหลวงพระบางจึงตั้งเมือง “ปากเหือง” ขึ้นมาเป็นเมืองหน้าด่านของราชอาณาจักรนี้ด้วยเช่นกัน จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:11:37

ความคิดเห็นที่ 9 ภายใต้ลงไปของอาณาจักร “ล้านช้าง” ... แถบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา อันเป็นถิ่นที่อยู่ของอารยะชนชาว “สยาม” ที่ได้เริ่มก่อร่างสร้างอาณาจักรของตนเองขึ้นมาควบคู่กัน   ครั้นถึง พ.ศ. 2320 เมื่ออาณาจักรของชาว “สยาม” เริ่มมีอำนาจ และความเป็นปึกแผ่นมากขึ้นเรื่อยๆ   พระเจ้ากรุงธนบุรีจึงได้โปรดให้ “เจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก” กับ “พระสุรสีห์” ยกทัพไปตีกรุงเวียงจันทร์ หลังจากตีเวียงจันทร์สำเร็จจึงได้อัญเชิญ "พระแก้วมรกต" กลับมายังกรุงธนบุรี แล้วได้รวมทั้งสองอาณาจักรคือ “เวียงจันทร์” และ “หลวงพระบาง” ให้กลับมาเป็นอาณาจักรเดียวกัน  แล้วให้ “อาณาจักรล้านช้าง” ขึ้นเป็นหนึ่งในประเทศราชของไทย จากนั้นจึงกวาดต้อนผู้คนจากหลวงพระบาง ให้มาอยู่ที่เมือง “ปากเหือง” มากขึ้น แล้วโปรดเกล้าฯ ให้เมืองปากเหือง ขึ้นอยู่กับเมืองพิชัยในขณะนั้น            ต่อมาในยุครัตนโกสินทร์ตอนต้น “เจ้าอนุวงศ์” เจ้าเมืองเวียงจันทร์คิดกอบกู้เอกราชเพื่อแยกเป็นอิสระจากราชอาณาจักรสยาม “รัชกาลที่ 3” จึงโปรดเกล้าฯให้กองทัพไทยยกทัพไปปราบเจ้าอนุวงศ์ ที่นครราชสีมา เมื่อกองทัพของเจ้าอนุวงศ์พ่ายแพ้ เจ้าอนุวงศ์จึงถูกนำตัวมาจองจำที่กรุงเทพฯจนสิ้นชีวิตในที่สุด           ครั้นถึงสมัย พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) พวก “จีนฮ่อ” ได้ยกทัพมาตีเมืองเวียงจันทน์ กับเมืองหลวงพระบาง และได้เข้าปล้นสะดมเมือง “เชียงคานเดิม” ที่อยู่ฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง ชาวเชียงคานเดิมจึงอพยพผู้คนไปอยู่เมือง “เชียงคานใหม่” (เมืองปากเหือง) เป็นจำนวนมาก ครั้นต่อมา เห็นว่าชัยภูมิเมืองเชียงคานใหม่ที่เมืองปากเหืองไม่มีความเหมาะสม ผู้คนส่วนใหญ่จึงอพยพไปตั้งรกรากใหม่อยู่ที่ “บ้านท่านาจันทร์” ซึ่งใกล้กับที่ตั้งของอำเภอเชียงคานปัจจุบัน แล้วตั้งชื่อใหม่ว่า “เมืองใหม่เชียงคาน” จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:13:53

ความคิดเห็นที่ 10 ย้อนกลับมาก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ที่ดินแดนแห่งลุ่มน้ำโขง เริ่มเป็นที่รู้จักของชาวตะวันตกนักล่าอาณานิคม ผู้กระหายการช่วงชิงทรัพยากรธรรมชาติอันล้ำค่าจากซีกโลกตะวันออกโดยนักธรรมชาติวิทยาชาวฝรั่งเศสชื่อ “อองรีมูโอต์” ได้เข้ามาเก็บข้อมูลสำรวจแม่น้ำโขงระหว่างปีพ.ศ. 2401 – 2404 ในสมัยพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๔ นั่นเป็นจุดเริ่มของการศึกษาเพื่อจะเข้ามายึดครองประเทศใหญ่ในเขตลุ่มน้ำโขง            ลัทธิอาณานิคม “ฝรั่งเศส” เข้ายึดครองประเทศเขมร ในปี พ.ศ. 2410 และบุกยึดครองประเทศเวียดนามอย่างเบ็ดเสร็จในปี พ.ศ. 2426 พร้อมกับการขยายอิทธิพลบุกยึดประเทศลาวสำเร็จในปี พ.ศ. 2436 ทำให้เมืองปากเหือง ที่อยู่ในอาณาเขตของประเทศลาว ในขณะนั้น ต้องตกเป็นของฝรั่งเศสตามไปด้วย คนไทยที่อยู่เมืองปากเหือง จึงอพยพมาอยู่ "เมืองใหม่เชียงคาน" หรืออำเภอ “เชียงคานปัจจุบัน” โดยสิ้นเชิง แล้วได้เปลี่ยนชื่อเมืองเป็นเมืองเชียงคานใหม่ได้ตั้งที่ทำการอยู่บริเวณ “วัดธาตุ” เรียกว่าศาลาเมืองเชียงคานต่อมาได้ย้ายที่อยู่บริเวณวัดโพนชัย            จนกระทั่งปี พ.ศ. 2452 เมืองเชียงคานซึ่งมี “พระยาศรีอรรคฮาด” (ทองดี ศรีประเสริฐ) ได้รับตำแหน่งนายอำเภอเชียงคานคนแรก ส่วนเมือง “เชียงคานเก่า” ถูกพื้นฟูขึ้นในปีพ.ศ. 2483 และใช้ชื่อใหม่ว่าเมือง “สะนะคาม” ต่อมาปี พ.ศ.2484 ได้ย้าย “ที่ว่าการอำเภอเชียงคาน” มาอยู่ ณ ที่อยู่ปัจจุบันตราบเท่าทุกวันนี้           จากสภาพภูมิประเทศและเรื่องราวทางประวัติศาลตร์ดังที่กล่าวมา จึงพอจะทำให้เรารับรู้ได้ว่าจากอดีตอันยาวนาน เมืองเชียงคานเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่มีความสำคัญอย่างยิ่งทางประวัติศาลตร์ เนื่องจากเป็นจุดที่แม่น้ำสำคัญหลายสายไหลมาบรรจบกัน ทำให้เมืองเชียงคาน มีฐานะเป็น “เมืองท่า” ค้าขายที่สำคัญของหลาย ๆ อาณาจักรสำคัญในสมัยโบราณในแถบนั้นมาโดยตลอดทุกยุคทุกสมัย จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:15:20

ความคิดเห็นที่ 11 ไหนเลยจะรวมถึงความงดงามทางธรรมชาติของสภาพภูมิประเทศ อันเป็นจุดบรรจบของแม่น้ำสายสำคัญต่าง ๆ ที่ถูกโอบล้อมเอาไว้ในเขตเทือกเขาสูง จึงทำให้เมืองเชียงคาน มีลักษณะความงามทางธรรมชาติที่เฉพาะตัว คลับคล้ายจะกลายเป็น “เมืองปิด” จากเทือกเขาที่โอบล้อมเอาไว้ให้พบอีกหนึ่งพรหมแดนคือสายน้ำโขงอันยิ่งใหญ่ นี่คือสองปราการทางธรรมชาติอันสำคัญ ที่ได้กับเก็บผืนแผ่นดิน ผืนเล็ก ๆให้ออกห่างจากอารยธรรมอื่น ๆ อันห่างไกล เมืองเชียงคานจึงกลายเมืองเล็ก ๆ ที่ผู้คนสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวของตัวเอง อันเกิดจากความเอื้ออำนวยของความอุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติในพื้นที่นั่นเอง           จนในท้ายที่สุดในยุค “สงครามเย็น” เมื่อความผันผวนทางการเมือง ได้บุกรุกเหนือดินแดนเล็กๆ แห่งนี้อีกครั้ง ความแตกต่างทางความคิดของลัทธิทางการเมือง ได้แบ่งแยกชาวบ้านทั้งสองฟากฝั่งออกจากกันจนแทบไม่ได้ไปมาหาสู่กันอีกต่อไป            ในอดีตที่ผ่านมาแม้จะเกิดความเปลี่ยนแปลงทางการเมืองมากมายขนาดไหน แต่ชาวบ้านทั้งสองฟากฝั่งก็ยังสามารถไปมาหาสู่ทำมาหากินกันได้โดยปรกติ กระทั่งในยุคของสงครามเย็นนั่นเอง ที่ทำให้เกิดการแบ่งแยกชาวเชียงคาน ทั้งสองฟากฝั่งออกจากกัน เมื่อพรหมแดนแห่งแม่น้ำโขงถูกสั่งห้ามไม่ให้มีการข้ามฝั่งเพื่อค้าขาย หรือแม้กระทั่งการไปมาหาสู่กันอีก นับตั้งแต่ปี พ.ศ.2519 เป็นต้นมา            นับจากวันนั้นเอง ที่ความเป็น “เมืองท่า” ของเมืองเชียงคานได้หมดสิ้นความสำคัญลงไป เมือง ๆ นี้จึงกลายสภาพ เหมือนเป็นเมืองที่ถูกทอดทิ้งจากโลกภายนอก หลายคนต้องจำจากเมืองนี้ไปเมื่อการค้าขายสองฟากฝั่งไม่เฟื่องฟูดังเช่นเดิม พร้อมกับถนน “ศรีเชียงคาน” ถนนคู่ขนานที่กลายเป็นเส้นทางแห่งเศรษฐกิจสายใหม่ที่ตัดผ่านทอดยาวผ่านมาจากแดนไกล เป็นโอกาสให้กับชาวเชียงคานที่ยังคงปักหลักสู้ชีวิตอยู่ ได้มีโอกาสในการทำมาหากินกันต่อไป พร้อมกับทิ้งอดีตกาลแห่งความผันแปรเอาไว้ที่ถนนสายริมโขงแห่งนั้น... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:16:31

ความคิดเห็นที่ 12 (ตึกปูน...ตาอูบ) ที่บ้านพัก ผมลืมตาขึ้นมาเพราะถูก “เปิ้ล” ปลุกให้ตื่น ในระหว่างที่กำลังนอนพักอยู่ที่ห้องนั่งเล่นบนชั้นสอง ดูเธอกระตือรือร้นทีเดียวทั้งๆ ที่เราจะมีเวลาอยู่ที่นี่อีกตั้งหลายวัน ... การนั่งรถเฉย ๆ เป็นระยะเวลานาน ๆ ก็ทำให้เรารู้สึกอ่อนเพลียได้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะความอึดอัดคับแคบ และความสั่นสะเทือนของรถ ที่ทำให้ร่างกายของเรา รู้สึกเหมือนถูก “เขย่า” อยู่ตลอดทั้งคืน           ตอนนั้นก็ถือว่ายังเช้าอยู่ บรรยากาศรอบ ๆ ตัวค่อนข้างจะเงียบเชียบ  สำหรับที่พักของเรานั้นก็ต้องถือว่า อยู่ในทำเลที่ดีสำหรับการท่องเที่ยว เพราะว่าตั้งอยู่บนถนน “ชายโขง” ที่ถือว่าเป็นถนนสายหลักแห่งการท่องเที่ยวของเมือง “เชียงคาน” นั่นเอง ... ณ. ตอนนั้นผมจำได้ดีว่า นอกจากเสียงของ “เปิ้ล” ที่เรียกผมให้ลงไปเดินเล่นข้างล่างแล้ว ... ผมได้ยินเสียงของความเงียบ ชัดเจนดีทีเดียว           เราตั้งใจลงมาเดินเล่นที่ถนน “ชายโขง” เป็นครั้งแรก เป็นเรื่องบังเอิญอย่างยิ่งเลยว่า เพียงการเดินจากที่พักของเราไปทางทิศตะวันตก เพียงไม่กี่ก้าวนั้น ก็คือที่ตั้งของสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งของเมืองเชียงคานนั่นก็คือ “บ้านตาอูบ” หรือ “ตึกปูนตาอูบ”  นั่นเอง จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:18:35

ความคิดเห็นที่ 13 ... บ้านโบราณเก่าแก่อายุกว่า 100ปี ที่ว่ากันว่าเป็น “ตึกปูน” เพียงหลังเดียวของเชียงคานในอดีต ที่ดูจากภายนอกแล้วเต็มไปด้วยความชำรุดทรุดโทรม จนมองเห็นโครงสร้างด้านในที่เป็น "ไม้ไผ่สาน" ... ดูผุพังเสียจนไม่สามารถมีใครเข้าไปอยู่อาศัยได้อีกต่อไปแล้ว เพราะไม่รู้ว่าบ้านจะพังลงมาเมื่อไรนั่นเอง           ... แต่เพราะความชำรุดทรุดโทรมที่ว่านั้นเอง ที่กลับกลายเป็นเหมือนถ้อยคำบอกเล่าเรื่องราวของเชียงคานในอดีต ... “บ้านตาอูบ” แห่งนี้ จึงกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญที่นักท่องเที่ยว จะต้องแวะมา “ถ่ายภาพ” ร่วมกับบ้านหลังนี้ไว้เป็นที่ระลึกกันทุกคน ... เราจึงตัดสินใจ ว่าในโอกาสต่อไป เราจะต้องทำการค้นหาที่มาที่ไปของบ้านหลังนี้ให้ได้ ... แต่คงไม่ใช่ในขณะนี้แน่นอน เพราะที่ถนน “ชายโขง” ในขณะนั้นยังคงดูเงียบสงบอยู่มาก เนื่องจากยังเป็นเวลาเช้านั่นเอง ...         ก่อนหน้าที่เราจะเดินทางมาถึงที่นี่ มีใครบางคนถามเรามาว่ากระแสแห่งการท่องเที่ยวใน “เชียงคาน” ที่โด่งดังขึ้นมาภายในระยะเวลา 2-3ปี ที่ผ่านมานี้ มันจะเป็นเสมือนลมที่พัดผ่านมาเพียงวูบหนึ่งหรือปล่าว ? ... เพราะสถานที่ท่องเที่ยวหลาย ๆ แห่งในเมืองเชียงคานใช่ว่าจะมีความโดดเด่นหนือกว่าสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ ตรงไหน มันก็เป็นเหมือนเพียง "แฟชั่น" ที่เติบโตขึ้นมาเพียงเพราะอิทธิพลของ “สื่อยุคใหม่” เพียงเท่านั้นเอง ...นี่จึงอาจจะเป็นการเดินทางเพื่อแสวงหาคำตอบที่สำคัญ สำหรับเราทั้งสองคน ในเรื่องนี้อยู่ด้วยเช่นเดียวกัน ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:19:45

ความคิดเห็นที่ 14 (ถนนชายโขง) สิบวันก่อนถึงเทศกาลปีใหม่ที่ถนนชายโขง ในเช้าวันนั้นแม้จะเริ่มมีนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ มาเดินเล่นกันอยู่บ้างแล้วประปราย แต่เราสองคนยังสามารถเดินเล่นบนถนนได้อย่างสบายใจ โดยไม่รู้สึกหวั่นวิตกว่าจะมีรถราที่ไหนจะวิ่งมาชนเรา ซึ่งอาจจะเป็นเพราะความสงบและเย็นสบายของบรรยากาศ ที่ทำให้เรามีความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ อยู่อย่างงั้นนั่นเอง              กับความรู้สึกแรกที่เราได้เห็น  “บ้านไม้เก่า ๆ”  ที่ทอดยาวเรียงรายอย่างเป็นระเบียบบนสองฟากฝั่งถนนเส้นเล็กๆ สายนั้น  ถึงแม้ว่าเราจะยังไม่ทราบที่มาที่ไปของบ้านเหล่านั้นมาก่อน  แต่จากบรรยากาศที่ดูขรึมขลัง เราก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าบ้านไม้เหล่านี้มีอายุอานามมากกว่าพวกเราสองคนมากมายนัก ตึกแถวไม้สีน้ำตาลเข้มของไม้เนื้อแข็ง บ่งบอกเราถึงความจริงจังของเรื่องราวในอดีตที่แฝงอยู่  บ้านบางหลังนั้นมุงหลังคาด้วย  “กระเบื้องดินเผา”  แบบ "โบราณ"  เป็นแผ่นขนาดเท่าฝ่ามือวางซ้อนๆ กันไป  มันเป็นลักษณะของการสร้างบ้านแบบโบราณที่ไม่เคยพบเห็นอีกแล้วสำหรับบ้านสมัยใหม่            จากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่าง ที่ทำให้เรารู้สึกว่า บ้านไม้เหล่านี้มีบางสิ่งที่แตกต่างออกไป เรารู้มาว่าบ้านหลาย ๆ หลังบนถนนสายนั้นมีอายุอานามไม่ต่ำกว่า100 ปี ซึ่งก็นานพอ ๆ กับเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ ที่กล่าวถึงการก่อตั้งเมือง “เชียงคานใหม่” แห่งนี้เลยทีเดียว จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:21:17

ความคิดเห็นที่ 15 ไหนจะรวมไปกับภาพของร้านรวงเล็ก ๆ บนถนนสายนั้นที่เพิ่งเกิดขึ้นมาใหม่ กับธุรกิจที่พักต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นโรงแรม เกสต์เฮาส์ โฮมสเตย์ หรือแม้กระทั่ง ร้านกาแฟ ร้านอาหาร กิ๊ฟช๊อป ที่เปิดขึ้นมาเพื่อรองรับกระแสแห่งการท่องเที่ยว กับการตกแต่งที่ผสมผสานความเป็น “อดีต” และ “ปัจจุบัน” เข้าด้วยกัน สร้างสีสันและความรู้สึกร่วมสมัย ในยามที่เราเดินเล่นอยู่บนถนนสายนั้น         แต่นี่อาจจะคงยังไม่เพียงพอสำหรับเราต่อการบ่งบอกว่าเมือง “เชียงคาน” จะกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีความแตกต่างหรือโดดเด่นจากที่อื่น ๆ ได้อย่างไร  บอกตามตรงว่าภาพของถนนสายนี้อาจจะดูไม่แตกต่างจากตลาดไม้โบราณในที่อื่น ๆ อย่างเช่นตลาดอัมพวา หรือตลาดสามชุก มากมายเท่าไร                    ส่วนเรื่องราวของอดีตแห่งความมั่งคั่งทางการค้าบนถนนสายนี้ก็ได้ผ่านเลยมาหลายสิบปีแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในปัจจุบันเท่าที่เรามองเห็น คงจะเป็นเพียงภาพของตึกแถวไม้ ทึบ ๆ เก่าๆ ที่แทบจะไม่เคยมีใครเหลียวแลมาก่อน ... แม้แต่ชาวเชียงคานหลาย ๆ คนเองก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าใน “ปรากฎการ” แห่งการท่องเที่ยวที่เติบโตขึ้นมาแบบไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวดังเช่นทุกวันนี้... ว่ามันมีจุดเริ่มต้นมากจากสิ่งใด ... และมันจะมีความยั่งยืนสักเพียงไร ...นี่เป็นสิ่งที่เราจะค่อย ๆ ทำความเข้าใจไปด้วยกัน ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:22:47

ความคิดเห็นที่ 16 ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:23:32

ความคิดเห็นที่ 17 (ผู้คนที่เชียงคาน) วันแรกของเราที่เชียงคาน ก็คงทำได้แค่เพียงเดินสำรวจตึกรามบ้านช่องที่ถนนชายโขงไปเรื่อย ๆ อย่างไม่สนใจในเป้าหมาย ... เรามองเห็นบ้านไม้เก่า ๆ ที่ถูกปรับปรุงเป็นร้านรวง เห็นวิถีชีวิตของชาวเชียงคานที่ยังคงพักอาศัยอยู่ที่ถนนสายนั้น เรามองเห็นนักท่องเที่ยวที่เริ่มทยอยกันมาสู่เชียงคาน ไม่ว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวที่เดินเล่นด้วยกันแบบ “เป็นคู่” หรือมาด้วยกันแบบ “เป็นกลุ่ม” หรือแม้กระทั่งนักท่องเที่ยวบางคนที่ดูเหมือนกับว่าจะเดินทางมาพักผ่อนเพียง “คนเดียว” ... บางคนก็เดินเล่น บางคนก็ขี่จักรยาน           อากาศยังเย็นอยู่ในเวลาเช้า เรามองเห็นภาพของรอยยิ้ม หรือแม้กระทั่งความสงบนิ่งบนถนนสายนั้น รวมถึงรอยยิ้มของนักท่องเที่ยวเอง หรือแม้กระทั่งรอยยิ้มของชาวเชียงคาน ... คนที่มากันเป็น “คู่” นี่ดูเหมือนจะเป็นการท่องเที่ยวที่มีความสุข การเดินชมวิวทิวทัศน์ จับจ่ายซื้อของที่ระลึก หรือแม้กระทั่งการถ่ายภาพกับวิวสวย ๆ ร่วมกันที่ถนนชายโขงในเมืองเชียงคานดูเหมือนจะเป็นกิจกรรมหลัก ๆ ที่เราพอจะมองเห็นกันได้ง่าย ๆ ให้เราได้รู้ว่ากิจกรรมการท่องเที่ยวในเมืองเชียงคานนั้นมีจุดเริ่มต้นมาจากจุดไหน จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:24:40

ความคิดเห็นที่ 18 ความ “เงียบสงบ” คือจุดเด่นของการท่องเที่ยวที่เชียงคาน ...อัธยาศัยไมตรีที่ดีของชาวบ้านคือคำร่ำลือในลำดับต่อมา ... ว่ากันว่าชาวเชียงคานมีอุปนิสัยที่มีเอกลัษณ์อย่างหนึ่งคือเป็นคนที่มีความ “สุภาพและใจเย็น” จากการที่เราเริ่มต้นเดินเล่นสำรวจถนนชายโขง ก็รู้สึกเลยว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ...สายตาของชาวเชียงคานที่มองมายังนักท่องเที่ยวที่เป็น “คนต่างถิ่น” อย่างเราดูสงบ และนิ่งเฉยอย่างบอกไม่ถูก ... คำว่านิ่งเฉยในที่นี้ย่อมไม่ใช่ความเฉยเมย แต่เป็นความนิ่งเฉยในลักษณะที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน และเป็นมิตร           นี่จึงเป็นหนึ่งในความประทับใจแรกของเราที่เชียงคาน ...อาจถือเป็นความโชคดีของเราก็ได้ ที่เรายังมาได้ทันเห็น “ผู้คนแห่งเชียงคาน” ดังที่คำบอกเล่าได้กล่าวกัน ...ที่พูดอย่างนี้เพราะเราเองไม่เคยรู้สึกแน่ใจเหมือนกัน ว่าสายธารแห่งการท่องเที่ยวจะไหลเชี่ยวกราก จะสาดซัดวัฒนธรรมแห่งเชียงคาน จนบิดเบือนหมดสิ้นลงไปหรือไม่ ... ว่ากันว่า "อารยะธรรม" ที่แข็งแรงกว่าย่อมกลืนกินอารยะธรรมที่อ่อนแอให้หายไป นี่อาจถือเป็นหนึ่งในสัจธรรม ... และเราสองคนก็เป็นหนึ่งในผู้มาเยือนยังเมืองเชียงคาน ดังเช่นเดียวผู้มาเยือนท่านอื่น ๆ บนท้องถนนสายนี้ ด้วยกันนั่นเอง จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:26:04

ความคิดเห็นที่ 19 (ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว) ที่ถนนชายโขง เราเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ๆ หันมามองนาฬิกาอีกทีก็เป็นเวลาเกือบจะบ่ายโมงแล้ว  อากาศที่เชียงคานวันนั้นแปลกมาก ดูครึ้ม ๆ ทึม ๆ เหมือนฝนจะตกทั้งวัน แต่ก็ปล่าว นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เราได้เดินกับเพลิน ๆ โดยไม่ได้เอะใจ ... จนกระทั่งความหิวได้เข้ามาเยือน  เราถึงรู้ตัวว่ามันเลยเวลาอาหารกลางวันมาเกือบ ๆ จะชั่วโมงนึงแล้วนั่นเอง           เราไม่ได้วางแผนเกี่ยวกับเรื่องของอาหารกันมามากนัก ไม่มีอาหารอะไรที่เราต้องการจะทานกันเป็นพิเศษสำหรับวันนี้ ... ตรงช่วงกลางทางบนถนนชายโขงนั่นเอง เราก็เหลือบตามองไปเห็นป้าย “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” เป็นร้านของชาวบ้าน ดูง่าย ๆ และที่สำคัญเก้าอี้ภายในร้านยังว่างอยู่ด้วย เราแทบไม่ต้องคิดมาก นี่เป็นร้านที่เหมาะกับสถานการณ์ในตอนนั้นเป็นอย่างยิ่ง เราจึงแวะเข้าไป และสั่งอาหารทันที “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” สองชาม จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:27:55

ความคิดเห็นที่ 20 ร้านนี้เป็นร้านของชาวบ้าน จึงเป็นร้านที่สร้างขึ้นมาแบบง่าย ๆ ไม่ได้มีความพิเศษอะไรทางด้านการออกแบบ  เดิมดูเหมือนจะเป็นบ้านสำหรับการพักอาศัยเสียมากกว่า  เพียงแค่หาโต๊ะพับ เก้าอี้พับ มาวาง ให้พอจะเป็นร้านขายอาหารขึ้นมาได้ ... ระหว่างที่รออยู่ เราก็ลุ้นกันอยู่ลึก ๆ เหมือนกันว่าข้าวปุ้นน้ำแจ่วนี้ จะเป็นอาหารที่มีหน้าตาเป็นอย่างไร  แต่คาดว่าคงมีหน้าตาไม่ต่างจาก “เฝอ” เนื่องจากบนโต๊ะมี “ผักสด” และ “กะปิ” เปล่า ๆ 1 กระปุก ไว้ให้รับประทานแกล้มกันไปด้วย           “ข้าวปุ้น” แปลว่า “ขนมจีน” ส่วน “น้ำแจ่ว” นั้นเราไม่รู้ แม้จะไม่เคยรับประทานมาก่อน แต่เราก็มั่นใจว่านี่ไม่น่าเป็นอาหารที่แปลกประหลาดมากนักเกินกว่าที่เราจะทานได้ ... สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเราตอนนนี้ นั่นก็คือ “เส้นขนมจีน” ในน้ำซุป พร้อมด้วย “หมูหั่น” และ “เครื่องใน” อีกจำนวนหนึ่ง แม้จะยังไม่ได้ลองชิม แต่ก็พอจะจินตนาการได้ว่า อาหารชนิดนี้น่าจะเรียกเป็นภาษาทางการได้ว่า “ก๋วยจั๊บน้ำใสใส่เส้นขนมจีน” ความแปลกจึงมาอยู่ที่บนโต๊ะนั้นมี “ผักสด” จิ้ม “กะปิสด” ให้รับประทานกันด้วย ... นี่จึงกลายเป็นอาหารชุดที่ดูแปลกตา เพราะเราทั้งคู่ก็ยังไม่เคยรับประทานอะไรอย่างนี้มาก่อน จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:28:53

ความคิดเห็นที่ 21 แต่พอได้ลองชิมดูแล้ว ก็ต้องบอกว่าเป็นรสชาติที่ถูกปากเราพอสมควร  “ข้าวปุ้น” หรือ “เส้นขนมจีน” นั้นมีลักษณะคล้าย ๆ เส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่แล้ว จึงเข้ากันได้ดีกับการนำมาปรุงในลักษณะอย่างนี้  มันไม่เลี่ยนมากอย่างที่เราคิด เนื่องจากน้ำซุปที่นำมาราดเส้นข้าวปุ้นนั้นเป็นน้ำซุปใสที่มีรสขาติไม่เค็มมากนัก แต่กลมกล่อมกำลังดี  ... เมื่อมาตัดกับรสชาติ “เค็ม” ของ “ผักสดจิ้มกะปิ” แล้วจึงถือว่าทั้งสองอย่างนั้น เป็นรสชาติที่ไปด้วยกันได้ดี  ... แม้จะไม่ถึงกับพิศดาร แต่อาหารชนิดนี้โดยรวมแล้วก็เป็นอาหารที่แปลกสำหรับเรา  เนื่องจากว่าเราไม่เคยรับประทานมันที่ไหนมาก่อน แถมมีราคาไม่แพงอีกด้วย           และเป็นที่น่าเสียดายว่าหลังจากวันนั้น (วันแรกที่เชียงคาน) ... ร้าน “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” ร้านที่เราไปนั่งทานด้วยกันนั้น ก็หยุดขายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ  ทำให้ตลอดทริปนี้ของเรา  จึงไม่ได้รับประทานข้าวปุ้นน้ำแจ่ว ในร้านที่ว่านี้อีกเลย ... จึงเป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง สำหรับเราสองคนจริง ๆ จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:29:52

ความคิดเห็นที่ 22 (ของที่ระลึก) ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมง หลังจากอิ่มหนำสำราญไปกับ “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” ไปเรียบร้อยแล้ว เราก็ออกเดินเล่นสำรวจ “เชียงคาน” กันอีกครั้ง ... จริง ๆ แล้วเป้าหมายในวันนี้ของเราคือการเผ้าชมภาพ “พระอาทิตย์ตกดิน” ที่ริมแม่น้ำโขง เป็นครั้งแรกที่ผืนแผ่นดินเชียงคาน ... จึงเป็นเรื่องที่เรารู้สึกตื่นเต้นกันอยู่ลึก ๆ เหมือนกัน และเราก็ตั้งใจเอาไว้ด้วยว่า เราอยากจะมาชมทิวทัศน์แห่งพระอาทิตย์ตกดินที่ริมแม่น้ำโขงแห่งนี้ให้ได้ทุกวัน เพื่อเพิ่มโอกาสที่จะได้ "ภาพถ่าย" แม่น้ำโขงที่สวยที่สุดกลับไป          ช่วงเวลาตอนบ่ายที่กำลังล่วงเลยไปถึงเวลาเย็น ดูเหมือนว่าบรรดาร้านรวงต่าง ๆ บนถนนชายโขงได้เปิดให้บริการกันแทบจะครบถ้วนแล้ว ... หากให้นับ จำนวนหลังของบ้านทั้งหมด ที่ถูกปรับปรุงให้เป็น “ร้านค้า” หรือกิจการต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวในขณะนั้น... หากประเมินจากสายตาของเราแล้วก็ต้องบอกว่าเกินครึ่งไปแล้วที่บ้านไม้บนถนนชายโขงได้ถูกตกแต่ง หรือ ดัดแปลง เพื่อการดำเนินธุรกิจ ... หลัก ๆ แล้วก็คือธุรกิจเกี่ยวกับ “ที่พัก” “ร้านอาหาร” และ “ร้านขายของที่ระลึก” ... ซึ่งมีอยู่อย่างมากมายหลายร้าน ให้นักท่องเที่ยวได้มาจับจ่ายเงินทอง อุดหนุนให้บริการกันได้ตามอัธยาศัย ไม่ว่าจะแบบร้านที่ตกแต่งในแบบ “พื้นเมือง” หรือแนว “ประยุกต์” จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:31:24

ความคิดเห็นที่ 23 ที่มีเยอะจริง ๆ ในขณะนั้นก็คือร้านขายของเกี่ยวกับ “สินค้าที่ระลึก” ที่พอจะแบ่งออกได้เป็น “สินค้าพื้นเมือง” กับ “สินค้าที่ออกแบบใหม่” ...สินค้าพื้นเมืองก็เช่น สินค้าหัตถกรรม งานฝีมือท้องถิ่น หรือแม้กระทั่ง “ผ้าทอมือ” ก็มีให้พบเห็นได้ทั่วไป ... “สินค้าค้าที่ออกแบบใหม่” เช่น โปสการ์ด เสื้อยืด และอื่น ๆ อีกมากมาย ที่มีสัญลักษณ์แห่งความเป็นเชียงคาน ปรากฏอยู่บนสินค้าเหล่านั้น ...ซึ่งโดยส่วนใหญ่แล้ว เจ้าของกิจการเหล่านั้นมักจะเป็นผู้ “ออกแบบ” หรือแม้แต่กระทั่ง “ผลิต” สินค้าเหล่านั้นด้วยตนเอง          ... นี่จึงอาจถือว่าสินค้าหลาย ๆ อย่างที่นั่นมักเป็นสินค้าเฉพาะถิ่น... ที่แม้จะดูเป็นสูตรสำเร็จเช่นเดียวกันกับสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ ก็ตาม ...แต่สินค้าที่ออกแบบพิเศษเหล่านี้ ก็มี ”เจตนา”เพื่อบ่งบอกกับนักท่องเที่ยวว่า สินค้าชิ้นนี้... “Made In Chiang Khan” ... นั่นเอง จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:32:21

ความคิดเห็นที่ 24 ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:33:22

ความคิดเห็นที่ 25 พักเิบรค ... กันก่อนครับผม จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 20:35:46

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้างั้นผมขออนุญาต ไม่รวมกระทู้เก่าๆแล้วนะครับ หรือจะให้ลบออกก่อน หรือจะปล่อยไว้ตามเดิม ยังไงบอกได้นะ............ขอบคุณครับ จากคุณ : Low Batt เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 21:06:49

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาชมครับ ผมเคยไปเชียงคานเมื่อสมัยยังไม่บูม มีเกสเฮาส์แค่ 3-4 แห่ง เท่านั้นเอง สงบเงียบกว่านี้เยอะ ร้านค้าไม่มากมาย กลางคืน 18.30 ก็เงียบแล้ว มีแค่ร้านขายซาลาเปา ที่เปิดอยู่ ป้าสมทรง(ถ้าจำชื่อไม่ผิด) ยังเป็นคนดูแลเกสเฮาส์เอง ยังไม่มีลูกหลานกลับมาทำธุรกิจเหมือนตอนนี้ ใครไปนั่งคุยด้วยแกคุยได้ทั้งวัน การทำธุรกิจก็ยังเป็นแบบง่ายๆ จักรยานเช่า ปั่นได้ทั้งวัน แถมป้าเจ้าของบอกปั่นไปเลยลูก ถ้าร้านปิด จอดไว้หน้าร้านได้เลย แถมส้มตำถาด เจ้าของร้านยังใจดี เราสั่งผิด เพราะทานปลาร้าไม่เป็น ทำถาดใหม่มาให้ ไม่คิดตังค์ถาดนั้นอีกต่างหาก จากคุณ : Pai-tong_Man เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 21:12:33

ความคิดเห็นที่ 28 เราจะเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ที่กระทู้นี้ครับ ... กระทู้เก่า ๆ ก็ลบไปได้เลยเพราะเป็นเนื้อหาเดียวกัน ... ผมจะตัดสินใจเีิขึ้นกระทู้ใหม่อีกครั้ง จนกว่าเพื่อน ๆ ในที่นี้จะลงมติกันมาว่ากระทู้นี้ มีเนื้อหาติดต่อกันยืดยาวเกินไปแล้ว ... เมื่อนั้นผมก็จะตัดสินใจไปขึ้นกระทู้ "ตอนที่ 2" ต่อไปครับผม จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 21:47:03

ความคิดเห็นที่ 29 ยังไม่เคยไปเลยครับ  ขอบคุณที่รีวิวให้ชมครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 21:48:43

ความคิดเห็นที่ 30 ต้องขอบอกอย่างนี้ว่าผลงานใน Blog ของผมก็จะยังมีการ Update ควบคู่กันไป ... เพียงแต่ที่ผ่านมากระผมไม่ทราบว่าการโพส link ของ blog เป็นการกระทำที่ผิดกฏ แต่ผมเองก็เพิ่งจะทราบว่าจริง ๆ แล้วทาง pantip ได้เปิดช่องทางเชื่อมต่อกับ blog ไว้ให้ตั้งแต่ต้นแล้ว (My Blog ที่หลังชื่อ) ก็อยากจะบอกว่า ผลงานที่ถูกจัดไว้เป็นอย่างเป็นระเีีีบียบ ถูกแบ่งไว้เป็นตอน ๆ จะถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเีบียบใน Blog ... ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะสะดวกทำการ "รับสาร" ทางช่องทางไหนกันแล้วนะครับผม จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 22:02:26

ความคิดเห็นที่ 31 เฝ้ามองซีรี่ย์นี้มาตั้งแต่แรกแล้ว และตอนนี้ต้องขอขอบคุณที่ทำตามกฏนะครับ รอชมเรื่องราวดีๆ ต่อละกันครับ จากคุณ : โต้งซัง เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 22:27:19

ความคิดเห็นที่ 32 ถ้าจะลบกระทู้ต้นฉบับออกจากระบบของพันทิพ ต้องเป็น จขกท. เข้าไปแจ้งเองครับ เคสนี้ จขกท.คงต้องเข้าไปทีละกระทู้ ทีละกระทู้ เพื่อแจ้งลบครับ ถ้าจะทำ วิธีก็คือ คลิ๊กรูปถังขยะ ใน คคห.0 แล้วพิมพ์เหตุผลแจ้งความต้องการ หลังจากนั้นรอให้ระบบลบเองครับ อาจจะช้า หรือเร็ว อยู่ที่ทาง จนท.ของบอร์ด ครับผม แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 55 23:46:39 จากคุณ : Low Batt เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 22:27:53

ความคิดเห็นที่ 33 ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ... งานเขียนชิ้นนี้จะยาวมาก ... เพราะทำการเขียนในเชิง Diary ... ที่ผมใช้เวลา 10 กว่าวันในการบันทึก เท่าที่เบรคไปตอนนี้ก็ยังไม่จบ 1 วันเลย ...  ... ทั้งหมดนี้ก็ขึ้นอยู่กับเสียงตอบรับของเพื่อน ๆ ด้วยครับ ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 23:35:43

ความคิดเห็นที่ 34 มี plan จะไปเชียงคานเหมือนกัน มาเก็บข้อมูล ขอบคุณนะคะ จขกท. ให้กำลังค่ะ คนเราย่อมมีผิดพลาดกันบ้าง จากคุณ : sa_bkk เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 23:42:55

ความคิดเห็นที่ 35 อยากกินข้าวปุ้นจังค่ะ  น่าทานมากๆ จากคุณ : web_rung เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 12:27:54

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณสำหรับรีวิวครับ จากคุณ : karn.cop 1 เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 16:59:13

ความคิดเห็นที่ 37 ข้าวปุ้นนี่น่ากินมากครับ จากคุณ : Destiny-Boy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 18:15:22

ความคิดเห็นที่ 38 (สายน้ำแห่งชีวิต) ประมาณซักสี่โมงเย็นที่เชียงคานไม่เหลือบรรยกาศ “ครึ้ม ๆ” อีกต่อไป เราจึงได้เห็นเชียงคาน ชัด ๆ ด้วยตาตนเอง  ...เราได้ลองลงไปเดินเล่นที่ “ท่าน้ำโขง” ซึ่งที่นี่ได้มีการก่อสร้างบันไดคอนกรีตขนาดใหญ่เอาไว้ ทำให้เราสามารถเดินลงไปสัมผัสกับแม่น้ำโขงได้อย่างใกล้ชิด และนี่ก็เป็นครั้งแรก กับการเดินลงไปสัมผัสกับแม่น้ำโขงแบบใกล้ชิดขนาดนั้น...          จากข้อมูลได้กล่าวว่า “แม่น้ำโขง” คือหนึ่งในแม่น้ำสำคัญสายใหญ่ ที่มีความยาวประมาณ ๔,๙๐๐ กิโลเมตร ยาวเป็นอันดับ ๑๐ ของโลก มีอายุทางธรณีวิทยาไม่ต่ำกว่า 100 ล้านปี มีต้นน้ำอยู่บนภูเขาจี้ฟู ส่วนหนึ่งของเทือกเขาหิมาลัยบนที่ราบสูงทิเบต ไหลผ่าน ๖ ประเทศ คือ จีน พม่า ไทย ลาว กัมพูชา และเวียดนาม ก่อนออกสู่ทะเลจีนใต้          ด้วยความยาวของแม่น้ำโขง ที่ไหลผ่านภูมิประเทศที่แตกต่างกันออกไปทำให้แม่น้ำโขงมีความหลากหลายของทรัพยากรธรรมชาติ พันธุ์พืช พันธุ์ปลา และมีความหลากหลายของวิถีชีวิตของผู้คนกว่า ๑๐๐  ชนเผ่า ไม่ต่ำกว่า ๑๐๐ ล้านคน และยังเป็นแหล่งกำเนิดอารยธรรมโบราณที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ เช่นเมืองหลวงพระบาง นครวัดนครธม แหล่งอารยธรรมบ้านเชียง แหล่งโบราณคดีเชียงแสน และย่อมหมายรวมไปถึงเมือง “เชียงคาน”หนึ่งในเมืองโบราณอีกแห่งหนึ่ง ในแถบลุ่มแม่น้ำโขงตอนกลางแห่งนี้เช่นกัน จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 11:48:07

ความคิดเห็นที่ 39 แม่น้ำโขงสี “เหลืองทอง” อันกว้างใหญ่ คือภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ในขณะเรากำลังค่อย ๆ เดินลงไปสัมผัสแม่น้ำโขงที่เบื้องล่างเรารู้สึกได้ถึงความหวั่นเกรงในใจของเราที่มีต่อแม่น้ำนั่น อาจเป็นเพราะเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับแม่น้ำโขงที่เรารับรู้มาก่อนหน้านี้ ที่อาจทำให้เราเกิดความรู้สึกอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่แม่น้ำโขงก็ไม่ได้พูดจาอะไรกับเรา จนเมื่อเราได้เดินลงไปถึงเบื้องล่างนั่นเอง ความรู้สึกต่าง ๆ ที่เรามีต่อแม่น้ำโขงจึงได้เปลี่ยนไป          สองฟากฝั่งแม่น้ำโขงช่างดูกว้างใหญ่ทำให้มองเห็นอีกฟากฝั่งอยู่ไกลลิบตา แม่น้ำโขงที่ยิ่งใหญ่แต่จริงๆ แล้วไหลเชี่ยวอย่างเงียบงัน โดยเฉพาะทางฝั่งของเชียงคานที่แม่น้ำจะไหล “เชี่ยว” และ “ลึก” เป็นพิเศษอันเนื่องจากเป็นส่วนของ “คุ้งน้ำด้านนอก” ... นี่จึงเป็นสาเหตุให้ริมแม่น้ำโขงฝั่งเชียงคานไม่เหมาะแก่การลงไปเล่นน้ำเอาเสียเลยโดยเฉพาะช่วงฤดูน้ำหลาก จะมีก็แต่ภาพของเรือประมงพื้นบ้าน ที่สามารถลอยลำหาปลาอยู่กลางลำน้ำได้อย่างเป็นปกตินั่นเอง จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 11:50:29

ความคิดเห็นที่ 40 ถึงแม้ริมโขงฝั่งเชียงคานจะค่อนข้างเชี่ยวและลึก แต่จริง ๆแล้วแม่น้ำโขงมีความสำคัญกับชาวเชียงคานมากไปกว่าเรื่องเล่นสนุกแค่นั้น นั่นก็เพราะริมฝั่ง “น้ำลึก” จะมีความเหมาะสมอย่างยิ่งต่อการทำการประมงน้ำจืด ไม่ว่าจะเป็นการทำการประมงตามธรรมชาติหรือการสร้าง “กระชัง” สำหรับการเลี้ยงปลาริมฝั่ง ซึ่งเป็นอีกหนึ่งแหล่งอาหารโปรตีนที่สำคัญในการเลี้ยงปากเลี้ยงท้องชาวไทยและชาวลาว ทั้งสองฟากฝั่ง ... นี่ยังไม่รวมถึงการเป็นพื้นที่ๆ เหมาะแก่การ “ปลูกผัก” อันเนื่องจากบนผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ของพื้นที่ริมตลิ่งที่ได้ถูกสะสมปุ๋ยในดินไว้เองตามฤดูกาลแห่งธรรมชาติ อาชีพการปลูกผักสวนครัวที่ริมฝั่งโขงนั้น จึงเป็นอาชีพที่ชาวเชียงคาน ทำต่อเนื่องกันมานานตั้งแต่ยุคโบร่ำโบราณเลยทีเดียว          ชาวเชียงคานเองจึงได้มีความผูกพันธ์กับแม่น้ำโขงอยู่ในระดับของ “จิตวิญญาน” ... สิ่งเหล่านี้สะท้อนออกมาได้จากความเชื่อต่าง ๆ ที่ชาวเชียงคานมีต่อแม่น้ำโขง ไม่ว่าจะเป็นตำนานโบราณต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการกำเนิดของแม่น้ำโขง อีกทั้งความเชื่ออย่างลึกซึ้งของเรื่อง “พญานาค” ที่ฝังลึกอยู่กับชาวเชียงคานอย่างไม่มีวันจากไปไหน สิ่งเหล่านี้สะท้อนออกมาจาก “ทรรศนคติ” ของชาวเชียงคานอยู่บ่อย ๆ ในหลาย ๆ โอกาสที่เราได้ทำการสนทนากับพวกเขา... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 11:51:21

ความคิดเห็นที่ 41 ผมอยากได้บทความพร้อมรูปภาพของคุณ Robert_N ไปลงในเว็บไซต์ จะได้ไหมครับ เว็บท่องเที่ยวเมืองเลยครับ จากคุณ : kinnon เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 17:16:28

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณที่รีวิวยาวๆ ให้อ่านนะคะ จากคุณ : เด็กศิลป์ (Artiste) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 17:59:47

ความคิดเห็นที่ 43 (อาทิตย์อัสดง) จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 18:27:49

ความคิดเห็นที่ 44 ยังมีใครอีกหลายคนบนโลกนี้ที่หลงไหลในมนต์สเน่ห์แห่ง “พระอาทิตย์อัสดง” อย่างล้ำลึก แสงสีที่แปรเปลี่ยนยามพระอาทิตย์ตกดิน ส่งผลทางความรู้สึกของผู้เฝ้ามองโดยไม่รู้ตัว มันทำให้จิตใจของผู้ที่ได้ชื่นชมค่อย ๆ สงบลง ไปพร้อม ๆ กับแสงสุดท้ายแห่งกาลเวลา ... ถ้าหากจะถามเราว่าภาพความงดงามแห่งธรรมชาตินั้นส่งผลทางจิตใจของคนเราได้มากแค่ไหน เราบอกได้แต่เพียงว่าจะมี “ภาพแห่งความคิด” เกิดขึ้นมาอย่างมากมาย ในยามที่คุณเฝ้ามองภาพพระอาทิตย์ตกดิน อย่างสงบอยู่เพียงลำพัง          เป็นที่แน่นอนว่านักท่องเที่ยวเกือบทุกคนที่เชียงคานต้องไม่พลาดกิจกรรมนี้ กล่าวกันว่าภาพพระอาทิตย์ตกดินที่เชียงคานนั้นงดงาม และ โรแมนติก ไม่น้อยไปกว่าสถานที่ไหน ๆ ... เราจินตนาการแต่เพียงว่า หากไม่มีสิ่งปลูกสร้างที่ดูแปลกปลอมไปบ้าง ภาพพระอาทิตย์ตกดินที่เชียงคาน น่าจะมีความงดงามกว่านี้ ... จึงมีความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวสมองน้อย ๆ ของเรา ถึงสถานที่อัน สวยที่สุด ที่เราได้มองเห็นภาพของพระอาทิตย์ตกดินได้อย่างเต็มตา โดยไม่มีการกีดกั้นจากสิ่งปลูกสร้างใด ๆ เราตัดสินใจว่าภายในระยะเวลาสิบกว่าวันของเราที่เชียงคานนี้ เราจะต้องหาสถานที่แห่งนั้นให้เจอให้ได้ และเราจะไปให้ถึงที่นั่น จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 18:28:21

ความคิดเห็นที่ 45 เมื่อแสงสุดท้ายของดวงตะวันลาลับไป ...  จึงได้เป็นเวลาที่เชียงคาน จะได้เปิดเผยบรรยากาศยามค่ำคืนต่อพวกเราเป็นครั้งแรก ... เรารับประทานอาหารเย็นกันที่ “ศรีพรรณโฮมสเตย์”  เพราะมีคำแนะนำมาว่า อาหารที่นั่นเหมาะสำหรับเราเนื่องจากมีบรรยากาศที่เป็นกันเอง ทำเลติดริมทางเดินเลียบแม่น้ำโขง และมีราคาไม่แพงมากนัก ... กับมื้อค่ำนี้ เป็นอาหารง่าย ๆ ผักผัก ไข่เจียวหมูสับ และต้มยำ "ปลาแม่น้ำ" อีกหนึ่งชาม อาหารอาจจะมาช้าไปสักนิด เนื่องจากมีลูกค้าเต็มทุกโต๊ะและพ่อครัวก็มีเพียงคนเดียว แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่เราได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว จึงไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไร อาศัยการนั่งพูดคุยถึงเรื่องราวต่าง ๆ กันไป และเฝ้ารออาหารมื้อค่ำด้วยความใจเย็น ... จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 18:28:46

ความคิดเห็นที่ 46 "เชียงคาน" ... เมืองงามแห่งความทรงจำ (ในค่ำคืนหนึ่ง) จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 00:32:57

ความคิดเห็นที่ 47 หลังช่วงเวลาอาหารเย็นล่วงเลยไปจนถึงเวลาหัวค่ำ ย่อมเป็นเวลาที่ “นักท่องเที่ยว” เกือบทุกคนจะต้องมาเดินเล่นชมบรรยากาศของถนน “ชายโขง” ตอนกลางคืน บ้างก็เพื่อมาจับจ่ายใช้สอยซื้อสินค้าที่ระลึกหรือบ้างก็พากันมาเดินเล่นอ้อยอิ่ง ซึมซับกับบรรยากาศบนถนนท่องเที่ยวแห่งนี้ในยามค่ำคืนแน่นอนที่สุด ว่าเราสองคนก็พลาดไม่ได้ด้วยเช่นกัน เราเดินเล่นดูนั่นดูนี่ ส่งโปสการ์ด ซื้อขนม และของกินต่าง ๆ อย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ           จนถึงเวลาอันเป็นสมควรเราจึงได้เริ่มต้นทำการพบปะพูดคุยกับ “ผู้ประกอบการ” บางคนอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรก รวมถึงการได้ทำความรู้จักกับนักท่องเที่ยวบางคนแต่เพียงแค่ “ก้าวแรก” ของการพูดคุยนี้ ก็ทำให้เราได้รับรู้ถึง “มุมมอง” แห่งความห่วงใยของตัวผู้ประกอบการทันที ว่าการเติบโตอย่างรวดเร็วของการท่องเที่ยวเชียงคานในขณะนี้อาจไม่เป็นผลดีต่อเมืองเชียงคานมากเท่าไรนัก           แม้จะเป็นหนึ่งใน “ผู้ประกอบการ” ในเชียงคานเองก็ตาม แต่ตัวเค้าก็ยังรู้สึกหวั่นใจต่อการเติบโตอย่างก้าวกระโดดมากเกินไป ของเมืองเล็ก ๆ เมืองนี้ ... เค้าบอกกับเราว่าเมื่อการเติบโต ก้าวไปถึงจุดนึงที่ทุกคนไม่สามารถควบคุมความเปลี่ยนแปลงนั้นเอาไว้ได้ เมื่อนั้นเองที่อาจเป็นเหตุให้สเน่ห์ “ดั้งเดิม”แห่งเชียงคานจะต้องจบสิ้นลงไป ... นี่คือหนึ่งในความห่วงใยของเค้าที่มีต่อเมืองเชียงคาน จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 00:34:05

ความคิดเห็นที่ 48 เค้าอยากให้การท่องเที่ยวของที่นี่เติบโตขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางมาเยือนเชียงคานได้ตลอดเวลาโดยไม่จำเป็นต้องเป็นช่วงวันหยุดเทศกาลหรือต้องจำเพาะเจาะจงว่าจะต้องเป็น “ฤดูหนาว” เท่านั้น ... ในสายตาของเค้าคิดว่าเชียงคาน    นั้นสวยที่สุดตอน“ฤดูฝน” นั่นเพราะเชียงคานในเวลานั้นจะกลับมาอยู่ในความสงบและถูกเติมเต็มไปด้วยความเขียวขจีของหมู่แมกไม้ อยากให้นักท่องเที่ยวให้ความสำคัญกับเรื่องราวต่างๆ ของเมืองเชียงคาน รวมถึงเรื่องราวของคนในพื้นที่ รวมให้การสนับสนุนในธุรกิจที่เป็นของคนเชียงคาน นั่นจึงจะเป็นการช่วยส่งเสริมให้การท่องเที่ยวใน “เชียงคาน” ให้ดำรงค์อยู่ได้อย่างมั่นคงสืบต่อไปนั่นเอง ...           นี่จึงเป็นเรื่องราวของพวกเราใน “วันแรก” ของการมาเยือนเชียงคาน ที่เราได้พบเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่เราไม่เคยพบเห็นจากที่ไหนมากมายหลายอย่าง ยังมีเวลาอีกมากมายให้เราได้ทำการสำรวจเมือง ๆ นี้ ซึ่งอาจไม่ละเอียดถ่องแท้และดีพอมากไปกว่าคนในพื้นที่ก็ตาม แต่เราขอมอบมุมมองอย่าง “นักท่องเที่ยว”ของเรา พร้อมความรู้สึกต่าง ๆที่เรามีต่อเชียงคานให้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ภายในเวลาอีกสิบกว่าวันของการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ของเรา ... A Little Backpacker จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 00:34:43

ความคิดเห็นที่ 49 ติดตามอ่านผลงาน ... "ย้อนหลัง" ... ทั้งหมดพร้อม ... "เสียงดนตรี" ... ประกอบบทความ ได้ใน ... MY BLOG ... ครับ จากคุณ : Robert_N เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 09:57:54