ความคิดเห็นที่ 1 จริงอยู่..ความเกลียดชังเป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่งที่มนุษย์ที่จัดว่ามีพิษภัยอย่างที่สุด ที่ทุกคนควรที่จะต้องกำจัดหรือชำระล้างออกไป... หากแต่ไกเซอร์ทรงเลือกที่จะเก็บมันไว้กับพระองค์จนถึงวาระสุดท้ายแห่งพระชนม์ชีพ... การเปิดฉากศึกสายเลือดกับสมเด็จน้าเบอร์ตี้..., การปลดระวางในมหาอำมาตย์อย่างบิสมาร์ค และ..การประกาศสงครามภาคทะเล (Submarine war) สามสิ่งนี้...คือ...ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ของไกเซอร์ และเป็นความหายนะของประเทศเยอรมันรวมไปถึงประชาชน... แต่ขอให้เชื่อเถอะว่า...มันเป็นสามสิ่งที่ทำให้ไกเซอร์ทรงมีความความสุขและยินดีในการกระทำครั้งนั้นอย่างที่สุด... นักการเมืองทั้งหลายต่างก็รู้ดีว่าผลมันจะออกมาอย่างไร แต่ไม่มีใครบังอาจไปห้ามพระองค์ได้ นั่นคือผลของการที่คนเราได้สะสมความชังไว้มากจนพาประเทศชาติไปสู่ความหายนะ... หากมันก็ไม่ใช่แต่ความชังเพียงอย่างเดียวที่อาจพาชาติให้มีภัย..."ความรัก" ก็เช่นกัน...ที่ได้สร้างความหายนะให้กับราชวงค์ ความรักในตัวของพระชายา ต่างจากความรักในนางสนม...เพราะฝ่ายหลังนั้นอย่างดีก็แค่เสียเงินทอง แก้วแหวนเพชรนิลจินดา   แต่ฝ่ายแรกนั้น...อาจถึงขั้น"เสียบัลลังก์" ตัวอย่างเช่น มาดาม เดอ ปอมปาดัวร์ (Madame de Pompadour) พระสนมเอกของพระเจ้าหลุยส์ที่สิบห้า ที่เป็นหญิงฉลาดปราดเปรื่อง  ใช้เงินอย่างสิ้นเปลือง ความเสียหายจึงก็มีอยู่แค่นั้น... ส่วนพระนางมารี อังตัวเนตต์ พระมเหสีของพระเจ้าหลุยส์ที่สิบหกนั้น...ได้พาทั้งตัวเองและพระสวามีเข้าสู่กิโยตินพร้อมกับความเกลียดชังของประชาชน หรือจะเป็นดาราชื่อดัง Gaby Deslys ที่สามารถครองพระทัยของกษัตริย์แห่งโปตุเกสได้ จนถึงขั้นประเคนของขวัญของกำนัลที่เลอค่าให้ในวันที่แรกพบ แต่ก็ไม่มีประเทศไหนถึงกับล่มจมหรือหายนะไปกับความเจ้าชู้ของผู้นำไปได้ เรื่องที่ความรักแห่งศตวรรษที่ยี่สิบที่น่าสลดใจสุดๆนั้น คือเรื่องของจักรพรรดิแห่งรัสเซียและพระมเหสี ในช่วง 1894-1917 ต่างหาก เพราะจะว่าไป...รัสเซียในยามนั้นสามารถเลี้ยงดูชู้รักของซาร์ (ถ้าคิดจะมี..) นับได้เป็นหมื่นเป็นแสนคน หากแต่..ซาร์ทรงเลือกที่จะเป็นสามีที่แสนประเสริฐและพ่อที่แสนดี ส่วนใหญ่ในการอภิเษกระหว่างราชวงค์นั้น...พระสวามีแทบไม่ได้สนใจหรือใส่ใจในพระมเหสีเท่าไหร่นัก เพราะการอภิเษกมักเป็นไปตามกลไกของการเมือง หน้าที่ของพระมเหสีคือการที่ต้องมีรัชทายาทให้กับบัลลังก์ แต่ไม่ให้มายุ่งเรื่องเกี่ยวกับการบริหารประเทศและการเมือง   ตัวอย่าง...เช่น Peter the Great ได้สั่งกักบริเวณพระชายาองค์แรกเพราะความผิดที่บังอาจจัดตั้งหน่วยพลพรรคของตัวเอง.. หรือแม้แต่สังหารพระโอรสที่เหลืออยู่พระองค์เดียวที่เพียงบังอาจไม่เชื่อฟัง ทรงปล่อยให้พระราชบัลลังก์กลับไปตกอยู่กับพระมเหสีองค์ที่สอง พระนาง Catherine ( Catherine I ในต่อมา) หรือแม้แต่สมเด็จพระนางคัธรีน องค์จักรพรรดินี (Catherine the Great)เองก็ตาม..ที่ไม่เคยให้ชู้รักของพระนางคนไหนมามีสิทธิออกเสียงหรือวุ่นวายกับการบริหารราชการของพระองค์ แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 16:59:05 จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 02:39:34

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อคืนโพสต์แล้วโพสต์อีก แต่ถูกลบทั้งสามครั้ง...เลยถอดใจ เลิกก็เลิก  ไม่ต้องขงต้องเขียนกันแล้ว  จะให้แก้ไขตรงไหนก็ไม่มีใครทราบ... ตื่นมาตอนเช้า..กระทู้กลับมาราวปาฏิหารย์... แหม..อยากทราบว่าเขามีมาตรการในเรื่องนี้อย่างไร จะได้ทำตัวถูก..หรือ เลี่ยงให้ถูกทิศทาง.....ใครพอทราบบ้างคะ? จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 14:56:46

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันไม่ได้มาเล่าเรื่องเพ้อเจ้อหรือยกเมฆ  แต่เป็นเพราะฉันได้เคยใช้เวลานับร้อยๆชั่วโมงในการอ่านไดอะรี่ส่วนตัวของทั้งสองพระองค์ พระเจ้าปีเตอร์มหาราช และ พระนางคัธรีน ในช่วงร่วมโต๊ะพระกระยาหารกลางวันกับพ่อตาของฉัน (ซาร์ อเล็กซานเดอร์ ที่สาม) ซึ่งข้อความในเอกสารที่กล่าวมานั้น..ทำให้ฉันได้ประจักษ์ว่า.. ต่อให้เป็นผู้ที่มีสติปัญญาฉลาดปราดเปรื่องเพียงใด ก็ไม่วายตกเป็นเครื่องมือหรือกลไกที่ถูกใช้งานจากคนไกล้ตัวที่รักและไว้ใจอย่างที่สุด   ดังเช่น...เจ้าหญิงมารีจากเดนมาร์ก (ซารินาพระมารดา) ผู้ซึ่งไม่เคยยกโทษและให้อภัยต่อไกเซอร์ (Wilhelm I)และ Bismarck ได้เลย จากการที่เยอรมันได้เข้าไปรุกรานประเทศของพระองค์เมื่อปี 1866 ดังที่ทรงพร่ำตรัสเสมอว่า... "พวกเยอรมันจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสม" หรือไม่ก้อ.."รัสเซียสมควรที่จะต้องเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับฝรั่งเศส"   คำพูดเหล่านี้ที่มาจากพระโอษฐ์ของเจ้าหญิงที่งดงามแสนหวาน เยี่ยงพระนางมารี มันช่างเป็นประหนึ่งคำขอพรจากสรวงสวรรค์... ที่ทุกครั้ง..พระสวามีจะออกอาการอึดอัดและถอนหายใจ...เพราะมันเป็นการยากที่จะอธิบายให้พระชายาได้ทรงรับความจริงว่า..ไม่ว่าอย่างไรประชากรชาวเดนมาร์ก ก็ยังมองเห็นเยอรมันนั้นดีกว่าพวกฝรั่งเศส รวมไปถึงจะให้ประชาชนชาวรัสเซียมาเจ็บร้อนแทนให้กับสงครามในปี 1866 ..ก็หาใช่เรื่องไม่... เพราะประเทศเดนมาร์กอยู่ไหนยังแทบไม่มีใครรู้จักด้วยซ้ำ "พวกเยอรมันจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสม"...ประโยคนี้แทบไม่เคยจางหายไปจากซารินาพระมารดา ที่ตรัสออกมาวันละสามครั้งอย่างน้อย..ตลอดเวลายี่สิบสองปีติดๆกัน ที่ได้พยายามชี้ชวนให้ททุกคนเห็นว่า มารที่เลวร้ายของยุโรปนั้นคือพวกเยอรมัน (ที่เป็นพระญาติกันนี่แหละ) สร้างความเบื่อหน่ายให้กับพระสวามีอย่างที่สุด เพียงแต่ไม่กล้าแสดงออก   ฉันยอมนับถือในความพยายามของซารินาพระมารดาจริงๆ ที่ไม่เคยทรงลดละในความแค้น ในส่วนของซาร์อเล็กซานเดอร์ พระสวามีนั้นเป็นที่รู้กันดีว่า..ไม่เคยมีด้านที่ใจอ่อน หรือ ลดหย่อนปรานี ลองถ้าเป็นคนอื่นมาบอกให้ทำโน่นทำนี่..รับรองว่าไอ้หมอนั่น คงไม่มีชีวิตทันรอดูพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าอย่างแน่นอน ทุกครั้งที่ได้ยินซารินาพระมารดาเริ่มอารัมภบทในเรื่องนี้...ฉันมั่นใจได้เลยว่า..ต้องได้เห็นอะไรที่สนุกๆอีกแล้ว... หลายครั้งที่ซาร์มักลุกขึ้นไปจากโต๊ะ  บางทีก็ทรงบิดส้อมจนเป็นรูปน๊อต...แต่ก็ทรงทำได้แค่นั้น.. มันคงจะเป็นกรรมของชาวรัสเซีย..ที่..ซาร์ทรงเป็นพระสวามีที่แสนดีที่ทรงเสน่หาพระชายาราวดวงใจ พร้อมที่จะทรงทำทุกอย่างเพื่อความสุขของเธอ เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ซาร์ผู้ชาญฉลาดและมองเห็นการณ์ไกล...เข้าไปสนับสนุนรับรองการเป็นภาคีร่วมกับฝรั่งเศสในปี 1888 ที่นำมาถึงการขัดแย้งจนเกิดเป็นสงครามนองเลือดในปี 1914 จะว่าซารินาพระมารดาได้ทรงกระทำการที่พลาดไป...แต่มันก็ได้เกิดขึ้นอีกซ้ำสอง จากซาร์และซารินาองค์ใหม่ (อันเป็นองค์สุดท้าย) ในสภาพที่ย่ำแย่ของรัสเซียที่มีการจลาจลทั้งในประเทศ....และต้องอยู่ในระหว่างรับมือในการทำศึกนอกประเทศในปี 1917 ที่ซาร์นิโคลาสที่สองต้องพบกับสถานะการณ์ที่วิกฤติอย่างแท้จริง ซ้ำพระองค์ยังไม่ยอมรับฟังข้อแนะนำหาทางออกจากเหล่าเสนาบดี...หากแต่ทรงนำเรื่องไปปรึกษากันเป็นการภายในกับซารินาพระชายาเพียงคนเดียว ที่ไม่ว่าข้อแนะนำนั้นจะแย่เพียงใด..ทรงยอมเชื่อฟังและทำตามจนหมดสิ้น...จวบจนต้องมาพบกับจุดจบในสุดท้าย.. ภาพ   Czar Nicholas II และ ครอบครัว จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:08:22

ความคิดเห็นที่ 4 ซึ่งฉันได้เคยเล่ารายละเอียดมาบ้างแล้วถึงเรื่องนี้..แต่..ใครเล่า..ที่อยากจะโยนก้อนหินใส่หมายมุ่งกล่าวโทษหรือประหัตประหารในหญิงที่มีจิตใจไม่ปรกติ หวั่นไหว โศกเศร้าเพราะลูกชายคนเดียวนั้นอยู่ในภาวะของโรคร้ายที่เสี่ยงตายได้ทุกเมื่อ แต่ถ้าจะกล่าวโทษละก้อ..มันก็ต้องเป็นความผิดของพี่เมีย (ซาร์ นิโคลาส) ของฉันนั่นแหละ ที่ผิดมหันต์จนประชาชนไม่อาจให้อภัยได้ต่อคำกล่าวของการสละราชบัลลังก์แบบใสซื่อ และ ปราศจากความรับผิดชอบในฐานะประมุขของประเทศ ด้วยคำว่า.."อยากจะไปใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดา เป็นครอบครัวพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก" ใช่...มันฟังดูดี สำหรับคนระดับเจ้าของห้างร้านที่อยากเลิกกิจการ แต่ไม่ใช่ในฐานะซาร์ เพราะมันช่างเป็นการเลวร้าย และ เหลวไหลสิ้นดี ที่ทรงลืมไปกระมังว่า..มรดกที่ทรงครองอยู่ ปกครองคนนับเป็นร้อยล้าน มันได้ผ่านเส้นทางการต่อสู้มาอย่างเลือดตาแทบกระเด็นของบรรพบุรุษอย่างไร ทำไมถึงจะมาอ้างง่ายๆว่า...เพื่อขอไปเป็นคนธรรมดา ไปเป็นครอบครัวที่มีลูกเมียพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างสันติสุข ซาร์นิโคลาสยังประเมินสติปัญญาของประชาราษฎร์ของตัวเองหรูไป...เช่นในหลายสุนทรพจน์ของพระองค์จึงมีแต่คำพูดที่งดงามแต่เข้าใจยาก อย่างเช่น "ผู้ที่มีความกระจ่างแจ้ง" หรือ "ผู้ที่มีหัวใจราวกับทองคำ" หรือ "ความเป็นอัจฉริยภาพ" ช่างสรรมาแต่สำนวนโวหารเสียจริง.. ในช่วงที่หน้าสิ่วหน้าขวาน ซาร์มักใช้คำแก้ตัวให้ตัวเองว่า..."ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของประชาชนที่จะตัดสินฉันจะดีกว่า" โอ้..พระเจ้า...ช่างคิดและตรัสมาได้อย่างไรกันนี่? ซาร์คิดได้อย่างไรว่า ประชาชนที่ว่านั้นมีความสามารถและความรู้ที่จะเข้าใจอะไรต่อมิอะไรง่ายๆอย่างมีเหตุมีผลกระนั้นหรือ? น่าสงสารเสียจริง...พ่อเจ้าประคุณเอ๋ย!! ทรงรู้จักประชาชนของพระองค์ดีแค่ไหนกัน  พวกนั้นมันก็มีแค่สติปัญญาของคนที่ขี้ขลาดตาขาว หวังแค่หนีเอาตัวรอด หรือ แห่ตามกันไปเป็นหมู่ก็เท่านั้น เหล่าพระอาจารย์ที่สอนพระองค์มาล้วนแล้วแต่ถนัดทางด้านประจบสอพลอ สร้างประวัติศาสตร์การต่อสู้ของชาติมาให้ดูสวยหรู จนอ่านแล้วเคลิบเคลิ้มตาม.. ทรงเชื่อจริงๆว่า...นักรบบ้านป่าที่ถูกฆ่าตายไปเป็นเบือสมัยที่นโปเลียนรุกรานเข้ามานั้น...เขาตายเพราะความ "รักชาติ" และ เพื่อ "ปกป้องชาติให้พ้นจากภัยรุกราน" หรือเพื่อให้ยุโรปพ้นไปจากภัยของนโปเลียน... ปล่าวเลย...เกลอเอ๋ย...เหล่านักรบบ้านป่า นักรบชาวบ้านในยุคของ 1812 นั้น...ส่วนใหญ่ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า ยุโรปแปลว่าอะไร...   มิหนำซ้ำพวกเขายังเกลียดชังทหารของชาติเดียวกันมากกว่าพวกฝรั่งเศสด้วยซ้ำไป.. ประชาชนชั้นล่างทั่วๆไป..ไม่ว่าที่ไหน รัสเซีย, อเมริกา, อังกฤษ หรือ อบิสซิเนีย เขาไม่สนใจอะไรไปมากกว่า มีกินให้อิ่มทั้งสามมื้อ กับที่ซุกหัวนอน ไม่มีใครมาสนใจในภาษายากๆ ที่ฟังแล้วชวนสับสน... และนี่คือเหตุผลที่นักปลุกระดมมักประสบความสำเร็จในจุดที่รัฐบาลที่บริหารอ่อนด้อย หรือไม่เคยเข้าถึง... ไม่ใช่ว่านักปลุกระดมมีแผนงานที่ดีกว่า หรือ ได้ผลกว่า  แต่...พวกนี้เข้าใจในความต้องการของพวก"รากหญ้า" ด้วยกัน ว่าต้องการสิ่งที่เป็นรูปธรรม ไม่ใช่คำพูดสวยหรูให้ชวนฝันไปวันๆ อีกทั้งเป็นที่น่าสนใจที่จะจดจำด้วยว่า...ในแปลนการจัดตั้งและวางนโยบายกำลังของนั้น...พรรคบอลเชวิคให้ความไว้ใจและใช้บริการของอดีตหน่วยสันติบาลของซาร์มาช่วยเป็นกองกำลังและแขนขาให้ เพราะมีความคล่องงานและคล่องตัวเป็นอย่างดี  เพียงแต่เปลี่ยน"ผู้นำ" และผู้สั่งงาน มาเป็นระบอบคอมมิวนิสต์เท่านั้น.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:14:02

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ไม่ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงหรือเปลี่ยนมือไปอย่างไร ก็หาใช่ว่าประชาชนจะอยู่ดีกินดีขึ้น..จริงอย่างที่นโปเลียนเคยกล่าวในสุนทรพจน์อำลาในการหลุดจากอำนาจไว้ว่า "ตอนที่เราเข้ามา...ประชาชนยากจน..อดอยาก และในขณะที่เราจะจากไปนี้...มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง ผิดแผกไปกว่าเดิมเลย..." คำพูดนี้..เป็นความจริงอย่างที่สุด เพราะมันยังส่งผลมาจนทุกวันนี้ เพราะเปลี่ยนไปจากซาร์...หรือ จากสตาลิน หรือ จากมุสโสลินี...ประชาราษฎร์ก็ยังไม่ได้อยู่ดีกินดีขึ้น.. ทั้งๆที่ศิลปของการครองใจประชาชนนั้น มันก็มีอยู่ง่ายๆ เพียง กล้าหาญให้มากหน่อย  เพิ่มความเมตตา  และ เข้าใจในปัญหาของประชาชน... ถ้าผู้นำคนไหนไม่เข้าใจในข้อนี้...ข้อกังวลใจอื่นๆมักจะตามมา  อย่างเช่น ซาร์อเล็กซานเดอร์ ที่สาม ได้มีข้อสงสัยในองค์เองดังที่พระองค์เคยปรารภกับฉันในขบวนรถไฟขณะที่ เดินทางไปทางใต้ด้วยกันว่า... "เราข้องใจจริงๆนะ ว่า ประชาชนเดินดินของเราเนี่ย...เขาเข้าใจในงานของเราหรือไม่...ว่า..มันช่างมากมายและหนักหนาสาหัสนัก" ฉันก็สนใจอยากรู้เช่นกัน..ได้แต่ถวายการแนะนำว่า น่าที่พระองค์จะลองถามดูด้วยองค์เอง.. เมื่อได้สดับ...ทรงพระสรวลลั่นอย่างพอพระทัย... พอถึงสถานีต่อไป ที่ประชาชนมายืนรอเข้าแถวถวายพระพร  ทรงเรียกชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่แถวหน้าให้เข้ามาใกล้ๆพระแท่นที่ประทับ และทรงถามว่า.. "เอ็งอยากจะเป็นซาร์บ้างไหม?" หมอนั่น...ทำหน้าตื่น เลิ่กลั่ก...อึกอักพูดไม่ถูก "อ้าว...ว่าไงล่ะ ตอบมาว่า อยากหรือไม่อยากเท่านั้นแหละ.." "ขอรับ...อยาก ขอรับ" "เออ..ดี..แล้วถ้าเอ็งเป็นซาร์...อะไรคือสิ่งแรกที่อยากทำ?" "กระผมจะคว้าเงินห้าร้อยรูเบิ้ล แล้วหนีกลับบ้าน..."  เสียงตอบของชายผู้น่าสงสารนั้นทำให้ทุกคนถึงกับเงียบกริบ.. "เท่านั้นเองรึ...เอ็งไม่รู้หรือไงว่า..เป็นซาร์แล้วมีเงินมากกว่าห้าร้อยรูเบิ้ลหลายพันเท่านะ" "ขอรับ..ก็คงเป็นเช่นนั้น...แต่กระผม..." ว่าแล้วนายคนนั้นได้หันไปมองเหล่าฝูงชนที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความตระหนก..ก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า "แต่กระผมคงไม่สามารถไปสู้รบตบมือกับผู้คน..ใครมาดีมาร้ายก็ไม่รู้...ให้กระผมไปเลี้ยงหมาป่าโซๆทั้งฝูงยังจะง่ายกว่า.." และนั่นคือ คำตอบ... เหล่าพวกพ่อค้่าวาณิชที่ต่างมักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า.."การที่จะครองใจประชาชนได้นั้น ประมุขจะต้องมีความเป็นประชาธิปไตยในสิทธิและเสรีภาพ..ดูตัวอย่างได้จาก ปริ้นซ์ ออฟ เวลส์"  (หมายถึง Edward VIII) ที่ฉันฟังแล้วมีข้อกังขา..ในตัวเปรียบเทียบ เพราะฉันรู้จักผู้ที่ถูกกล่าวถึงเป็นอย่างดี  ไม่ใช่พระองค์องค์เดียว รวมไปถึงอดีตปริ้นซ์ ออฟ เวลส์ ขึ้นไปอีกสามรุ่นโน่น อันหมายถึง องค์นี้...พระบิดา (George V) และ พระอัยกา (Edward VII) ของพระองค์   และก็ยังไม่เห็นว่า..เหล่าสุภาพบุรุษชั้นอัครฐานมากด้วยพระยศพระเกียรติเหล่านั้น..มี "ประชาธิปไตย" กับใครเขาได้อย่างไร? ไม่ใช่เฉพาะกับชนชาวอังกฤษ..ที่เพ้อเจ้อถึงเรื่องประชาธิปไตยในระดับปกครองไปทั่ว ประเทศอื่นๆก็เหมือนกันที่เจ้านายอยากจะเป็นอย่างที่ประชาชนต้องการ แต่ผลลัพธ์นั้น..มันช่างต่างและสวนทางกันอย่างเห็นได้ชัด...เข้าข่ายโศกนาฏกรรมก็มีเยอะไป.. ถ้าจะดูกันจริงๆ...ฉันต้องยกเอาตัวอย่างมาให้เห็น คือ พระเจ้า Alfonso XIII แห่งสเปน ผู้ซึ่งเชื่อในเรื่องของประชาธิปไตย ทรงงานหนัก ทรงเป็นสุภาพบุรุษอารมณ์ดี ที่มองโลกในแง่บวกเสมอ ทั้งๆที่แสนดีอย่างนี้...แต่พระองค์ก็ยังต้องพบกับความผิดพลาดเข้าจนได้ ฉันเลยอยากจะยกเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟัง...ไม่ใช่ในฐานะนักบันทึกประวัติศาสตร์..หากแต่เป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ได้พบปะ พูดคุยในฐานะสหาย ซึ่งมันอาจจะเป็นการ ลำเอียงเข้าข้างบ้าง...หากแต่...ความจริงก็คือความจริง... ภาพ  King Alfonso XIII of Spain จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:19:59

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ไม่ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงหรือเปลี่ยนมือไปอย่างไร ก็หาใช่ว่าประชาชนจะอยู่ดีกินดีขึ้น..จริงอย่างที่นโปเลียนเคยกล่าวในสุนทรพจน์อำลาในการหลุดจากอำนาจไว้ว่า "ตอนที่เราเข้ามา...ประชาชนยากจน..อดอยาก และในขณะที่เราจะจากไปนี้...มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง ผิดแผกไปกว่าเดิมเลย..." คำพูดนี้..เป็นความจริงอย่างที่สุด เพราะมันยังส่งผลมาจนทุกวันนี้ เพราะเปลี่ยนไปจากซาร์...หรือ จากสตาลิน หรือ จากมุสโสลินี...ประชาราษฎร์ก็ยังไม่ได้อยู่ดีกินดีขึ้น.. ทั้งๆที่ศิลปของการครองใจประชาชนนั้น มันก็มีอยู่ง่ายๆ เพียง กล้าหาญให้มากหน่อย  เพิ่มความเมตตา  และ เข้าใจในปัญหาของประชาชน... ถ้าผู้นำคนไหนไม่เข้าใจในข้อนี้...ข้อกังวลใจอื่นๆมักจะตามมา  อย่างเช่น ซาร์อเล็กซานเดอร์ ที่สาม ได้มีข้อสงสัยในองค์เองดังที่พระองค์เคยปรารภกับฉันในขบวนรถไฟขณะที่ เดินทางไปทางใต้ด้วยกันว่า... "เราข้องใจจริงๆนะ ว่า ประชาชนเดินดินของเราเนี่ย...เขาเข้าใจในงานของเราหรือไม่...ว่า..มันช่างมากมายและหนักหนาสาหัสนัก" ฉันก็สนใจอยากรู้เช่นกัน..ได้แต่ถวายการแนะนำว่า น่าที่พระองค์จะลองถามดูด้วยองค์เอง.. เมื่อได้สดับ...ทรงพระสรวลลั่นอย่างพอพระทัย... พอถึงสถานีต่อไป ที่ประชาชนมายืนรอเข้าแถวถวายพระพร  ทรงเรียกชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่แถวหน้าให้เข้ามาใกล้ๆพระแท่นที่ประทับ และทรงถามว่า.. "เอ็งอยากจะเป็นซาร์บ้างไหม?" หมอนั่น...ทำหน้าตื่น เลิ่กลั่ก...อึกอักพูดไม่ถูก "อ้าว...ว่าไงล่ะ ตอบมาว่า อยากหรือไม่อยากเท่านั้นแหละ.." "ขอรับ...อยาก ขอรับ" "เออ..ดี..แล้วถ้าเอ็งเป็นซาร์...อะไรคือสิ่งแรกที่อยากทำ?" "กระผมจะคว้าเงินห้าร้อยรูเบิ้ล แล้วหนีกลับบ้าน..."  เสียงตอบของชายผู้น่าสงสารนั้นทำให้ทุกคนถึงกับเงียบกริบ.. "เท่านั้นเองรึ...เอ็งไม่รู้หรือไงว่า..เป็นซาร์แล้วมีเงินมากกว่าห้าร้อยรูเบิ้ลหลายพันเท่านะ" "ขอรับ..ก็คงเป็นเช่นนั้น...แต่กระผม..." ว่าแล้วนายคนนั้นได้หันไปมองเหล่าฝูงชนที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความตระหนก..ก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า "แต่กระผมคงไม่สามารถไปสู้รบตบมือกับผู้คน..ใครมาดีมาร้ายก็ไม่รู้...ให้กระผมไปเลี้ยงหมาป่าโซๆทั้งฝูงยังจะง่ายกว่า.." และนั่นคือ คำตอบ... เหล่าพวกพ่อค้่าวาณิชที่ต่างมักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า.."การที่จะครองใจประชาชนได้นั้น ผู้นำจะต้องมีความเป็นประชาธิปไตยในสิทธิและเสรีภาพ..ดูตัวอย่างได้จาก ปริ้นซ์ ออฟ เวลส์" (หมายถึง Edward VIII) ที่ฉันฟังแล้วมีข้อกังขา..ในตัวเปรียบเทียบ เพราะฉันรู้จักผู้ที่ถูกกล่าวถึงเป็นอย่างดี  ไม่ใช่องค์เดียว รวมไปถึงอดีตปริ้นซ์ ออฟ เวลส์ ขึ้นไปอีกสามรุ่นโน่น อันหมายถึง องค์นี้...ต่อด้วย พระบิดา (George V) และ พระอัยกา (Edward VII) ของพระองค์  และก็ยังไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง ถ้าจะดูกันจริงๆ...ฉันต้องยกเอาตัวอย่างมาให้เห็น คือ พระเจ้า Alfonso XIII แห่งสเปน ผู้ซึ่งเชื่อในเรื่องของประชาธิปไตย ทรงงานหนัก ทรงเป็นสุภาพบุรุษอารมณ์ดี ที่มองโลกในแง่บวกเสมอ ทั้งๆที่แสนดีอย่างนี้...แต่ก็ยังต้องพบกับความผิดพลาดเข้าจนได้ ฉันเลยอยากจะยกเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟัง...ไม่ใช่ในฐานะนักบันทึกประวัติศาสตร์..หากแต่เป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ได้พบปะ พูดคุยในฐานะสหาย ซึ่งมันอาจจะเป็นการ ลำเอียงเข้าข้างบ้าง...หากแต่...ความจริงก็คือความจริง... ภาพ  King Alfonso XIII of Spain จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:25:09

ความคิดเห็นที่ 7 วันหนึ่งในปี 1931 ที่ฉันกำลังจะไปเป็นอาคันตุกะร่วมพระกระยาหารกลางวันกับพระเจ้าอัลฟองโซ ที่สิบสาม แห่งสเปน ผู้ที่กำลังตกอยู่ในฐานะลี้ภัยอย่างเดียวกับพวกเรา โรมานอฟ ที่กำลังประสบอยู่ ระหว่างที่กำลังขับรถจากกรุงปารีสไปยังพระราชวัง Fountainbleau ที่ฉันรู้สึกแปลกในใจนิดๆ ว่า....นั่นซินะ ที่ไหนเล่าในฝรั่งเศสถึงจะเหมาะสมกับการได้ไปเจอกับคิงมากกว่าที่ พระราชวังฟาวเตนโบ เพราะที่นี้..ในวันที่ 11 เมษายน 1814 เป็นที่ที่นโปเลียนได้ยอมประกาศสละบัลลังก์ (เพราะพ่ายศึกในรัสเซียให้กับซาร์ อเล็กซานเดอร์ที่หนึ่ง) และผู้ที่ขึ้นมาครองราชย์แทนก็คือ พระเจ้าหลุยส์ที่สิบแปด สถานที่ที่จะไปพบนั้น คือ โรงแรมหรูเลิศ Savoy ที่อดีตคือพระตำหนักหนึ่งตั้งอยู่ในเขตพระราชฐานของพระราชวังที่มีเนื้อที่กว่าห้าหมื่นเอเคอร์  ที่ล้อมรอบไปด้วยป่ารวมไปถึงสนามกอล์ฟ เมื่อก้าวย่างเข้าไปในล๊อบบี้ที่โอ่โถง หรูหรา นั้น ฉันก็ได้พบสหายแห่งประวัติศาสตร์เข้าอีกคนหนึ่ง..เขาคนนั้นมานั่งรออยู่แล้ว..คือ Duke de Miranda ผู้ซึ่งเป็นพระสหายคนสนิทของพระเจ้าอัลฟองโซ อีกทั้งเคยเป็นข้าราชการในสถานทูตสเปนประจำกรุงเซนต์ ปีเตอร์สเบอร์ค  รัสเซีย เราได้เข้าทักทายกันอย่างสนิทสนม รวมไปถึงการที่ได้รับทราบว่า Marquis de Torres de Mendoza พระสหายคนสนิทอีกคนหนึ่งได้โดยเสด็จมาด้วย นับว่าดีจัง..ที่พระองค์ได้สามารถพาเพื่อนๆลี้ภัยกันออกมาได้ทั้งโขยง... เราได้สนทนากันถึงความหลังที่สวยสดงดงามในกรุงเซนต์ ปีเตอร์สเบอร์ค ไปได้สักพักหนึ่ง...แล้วเราสองคนก็ต่างพากันถอนหายใจ...เพราะเขาเกรงไปว่า เราคงไม่มีวันได้กลับไปเหยียบแผ่นดินที่เต็มไปด้วยความสวยงามนั้นอีกแล้ว.. ฉันจึงได้แต่ปลอบไปว่า..."คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกน่า..." เชื่อว่าเขาคงกำลังสับสนในความเป็น "คนลี้ภัย พลัดบ้านพลัดเมือง" เพราะยังสติยังไม่แก่กล้าเหมือนกับฉัน..ที่จัดว่า...ชาชินกับมันไปซะแล้ว... เราขึ้นไปข้างบน อันเป็นห้องที่ประทับของพระราชินี (Victoria Eugenie of Spain) ที่ฉันพยายามสรรหาคำทักทายให้ฟังดูดี และ เป็นให้กำลังใจ อย่างที่ไม่เป็นการเว่อร์จนเกินไป... ซึ่งมันค่อนข้างยากทีเดียวในสถานภาพอย่างนี้...เมื่อพบพระพักต์ ฉันทำได้แค่ก้มศรีษะแสดงความเคารพ.. พระองค์แย้มพระสรวลอย่างพระทัยดี หากแต่พระพักต์ดูไม่สดชื่นเท่าที่ควร...สถานการณ์ที่เลวร้ายของชาติบ้านเมืองในหลายเดือนที่ผ่านมามันได้บั่นทอนความงดงามของพระองค์ให้ด้อยไปอย่างเห็นได้ชัด หากแต่...ถ้าตัดอะไรที่ร้ายๆออกไป พระองค์ก็ยังคงเป็นเจ้าหญิงที่รื่นเริง งดงามในพระจริยาวัตร สดใส เหมือนเช่นเมื่อครั้งยังเป็น Princess Ena of Battenberg ซึ่งทำให้ฉันประจักษ์ได้เลยว่า...ทรงเป็นขัตติยะนารีสายเลือดของอังกฤษอย่างแท้จริง..ที่ มั่นคง จงรักภักดี...ที่ทำให้พระองค์ได้ประทับมั่นอย่างไม่หวั่นต่อสิ่งใด เราทั้งหมดนั่งลง..สนทนากัน..เพราะจะว่าไป เราต่างก็เป็นเครือญาติๆกันทั้งนั้น..พระญาติของพระองค์ ได้อภิเษกกับ หลานสาวของฉัน ที่ปัจจุบันคือ Lady Milford-Haven แต่..เรื่องสายสาแหรกนั้นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่พระองค์อยากทรงทราบ..สายพระเนตรมีแววครุ่นคิดที่คงอยากจะถามฉันเต็มที่ว่า... "ทรงมีประสบการณ์ในการลี้ภัยมานานถึงสิบสี่ปีแล้ว..คงพอทราบหรือพอเดาได้ไหม..ว่า..อะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเราต่อไป?" ฉันมองไปโดยรอบๆห้องที่ทรงพำนัก ที่มีสภาพเป็นห้องเดี่ยว...สังเกตว่ามีเครื่องประดับห้องสวยๆตรงนั้นตรงนี้อยู่หลายชิ้น ที่พระองค์ได้ทรงบอกว่า "นั่นคือของที่ฉันเอาติดตัวออกมา....มีแค่นั้นแหละ..ที่เอามาได้" แหม..ประโยคนี้มันช่างคุ้นหูเสียจริง..."เอาติดตัวมาได้แค่นี้"  ที่ฉันเคยได้ยินมานับพันๆเที่ยว..จากปากของเมีย และแม่ยายของฉันเอง ทรงกล่าวต่อไปว่า... "เขาให้เรารีบออกมาจากประเทศ...แล้วคณะรัฐบาลแห่งสาธารณรัฐบอกว่าจะจัดส่งข้าวของทุกอย่างมาให้ทีหลัง" "คงยาก..กระหม่อม..." ฉันหลุดปากออกไปโดยอัตโนมัติ แล้วก็มาเสียใจในทีหลังว่าไม่ควรพูดเลย อาจเป็นเพราะฉันมักคุ้นกับระบบ.... และคุ้นเคยกับการที่ "ไร้ศาล"นานเกินไปกระมัง พระพักตร์ของพระราชินีแดงระเรื่อ คล้ายกับจะกรรแสง...ตรัสว่า.. "ฉันได้อ่านและศึกษาในเรื่องของการปฏิวัติในรัสเซียมาพอประมาณ แต่ไม่มีครั้งไหนที่จะเลวร้ายไปกว่าสิ่งที่ได้เกิดขึ้นในเซนต์ ปีเตอร์เบอร์ค  แต่ที่เกิดขึ้นกับเราก็แทบไม่แพ้กัน...ฉันเพิ่งกลับไปจากลอนดอนได้วันเดียว ไปถึงกรุงแมดริดมาในช่วงของบ้านเมืองมีสภาพที่ตึงเครียด ประชาชนที่มาต้อนรับกันจนแน่นสถานีพร้อมช่อดอกไม้ ต่างโห่ร้องด้วยความยินดี...จนทำให้เชื่อว่า...ฉันเป็นบุคคลที่เขารักและบูชาที่สุดในสเปน  แต่แล้ว...มันก็ยังเกิดขึ้นจนได้  ทำไมประชาชนถึงได้เปลี่ยนและแปรพักต์ไปได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้...ฉันไม่เข้าใจเลย" ทันใดนั้น...ประตูห้องได้ถูกเปิดออก...โดยชายร่างสูงเพรียว ใบหน้ายิ้มแย้ม...ส่งพระสุรเสียงทักทายว่า.. "ดีจริง...ได้พบกับอเล็กซานเดอร์...เราอยู่ในสภาพลงเรือลำเดียวกันแล้วนะ..."  นั่นคือ พระเจ้าอัลฟองโซ แห่งสเปนที่ทรงปราดเข้ามาจับมือทักทายด้วยพระพักตร์ที่สดใส ฉันเลยต้องผสมผสานเสียงหัวเราะให้เข้ากับบรรยากาศ เพราะไม่มีทางเลือกอย่างอื่น..พระเจ้าอัลฟองโซไม่ใช่คนประเภทที่เชื่อว่าใบหน้าที่บึ้งบูดจะแก้ไขปัญหาได้ อีกทั้งได้ทรงตรัสว่า.. "เธอนั่นแหละ...คือคนที่ฉันอยากคุยด้วยมากที่สุดในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา..เพราะอะไรรู้ไหม...เพราะว่าครอบครัวของฉันกำลังจะเข้าสู่ขบวนการพลัดถิ่น.. ดังนั้น...เราต้องเตรียมตัวกันแต่เนิ่นๆว่า..จะต้องทำอะไรและเตรียมตัวกันอย่างไร...เธอช่วยแนะนำให้หน่อยได้ไหมล่ะ?" ภาษาฝรั่งเศส คือ ภาษาที่ใช้ในการสนทนาของเรา..ซึ่งพระองค์ได้ใช้สรรพนามเรียกฉันอย่างสนิทสนมเหมือนกับที่ใช้ในสมาชิกครอบครัว..ซึ่งมันทำให้ฉันค่อยสบายใจขึ้น เราคุยกันในสถานภาพของชายสองคนที่ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมที่คล้ายๆกัน...ไม่ใช่ในฐานะของคิง กับ แกรนด์ ดุ๊ค ภาพ..   Queen Victoria Eugenie of Spain จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:34:48

ความคิดเห็นที่ 9 เราพากันเดินลงมาข้างล่าง...ผ่านห้องโถงของล๊อบบี้  ทรงถามฉันอย่างจริงจังว่า "อเล็กซานเดอร์  เธอเคยรับประทานอาหารในห้องเล่นบิลเลียดหรือไม่?" "ในห้องเล่นบิลเลียด...เห็นจะไม่เคยหรอกกระหม่อม..." ฉันตอบไป พร้อมกับพยายามไล่ไปถึงความหลังเมื่อครั้งไปหมู่เกาะฟิจิ ที่ต้องกินอาหารด้วยมือ แถมยังต้องกินไปพิจารณาในอาหารไปว่าจะมีอะไรที่คล้ายกับหัวใจหรือ ชิ้นส่วนของมนุษย์หรือไม่ เพราะแม่บ้านนั้นมีท่าทางคล้ายๆกับชาวเผ่ามนุษย์กินคนอยู่ด้วย..แต่ฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าจะกินอะไรกันยังไง ตักอาหารด้วยไม้คิวบิลเลียดหรือไง...? "อย่างงงไปนักเลย...ไม่ได้ยุ่งยากอะไรขนาดนั้น เพียงแต่เราขอให้เขาจัดโต๊ะให้ในห้องเล่นบิลเลียดน่ะ" สมเด็จพระราชินีได้ตรัสเสริมว่า.. "ที่เป็นเช่นนั้น เพราะเราไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าบรรดาแขกของโรงแรมน่ะ..." เมื่อไปถึง..จึงได้เห็นว่า..โต๊ะบิลเลียดได้ถูกยกออกไปแล้ว..แต่ตู้วางคิวยังคงตั้งอยู่ที่ตามมุมห้อง กระดานจดแต้มยังมีร่องรอยการขีดเขียนทิ้งไว้ ตรงกลางห้องมีโต๊ะอาหารที่จัดวางเครื่องจานชามไว้อย่างเรียบร้อย เรามีด้วยกันทั้งหมด 15 คน  พระเจ้าอัลฟองโซประทับอยู่ที่ตรงกลางของฝั่งหนึ่งที่มีนางสนองพระโอษฐ์ของสมเด็จพระราชินีขนาบข้างละคน   สมเด็จพระราชินีประทับอยู่อีกฝั่งตรงข้าม ที่มีฉันนั่งอยู่ทางขวามือ และมกุฏราชกุมาร Prince of Asturias ประทับอยู่ทางซ้ายมือ แล้วก็ยังมีหนุ่มๆอีกสองคนที่นั่งประชิดกับพระธิดาทั้งสองพระองค์ คือ Infanta Beatriz และ Infanta Maria Christina ที่มีท่าทางหวานแหววใส่กัน จนพอสังเกตได้  ฉันเหลือบตาไปยังสมเด็จพระราชินีประหนึ่งคำถาม ทรงตรัสว่า.. "ที่เธอเข้าใจนั้นถูกแล้ว...เพราะเรากำลังงานพิธีอันเป็นมงคลซ้อนสองคู่ในอนาคตอันใกล้นี้แหละ.." เด็กหนุ่มทั้งสองคนนั้น คือ ...พระโอรสของ Infanta Beatrice หรือ Princess Beatrice of Saxe-Coburg and Gotha เท่ากับเป็น"หลานยาย" ของญาติฉัน Duchess of Edinburgh (พระธิดาองค์โตของซาร์อเล็กซานเดอร์ที่สอง แห่งรัสเซีย) เท่ากับว่า เราอยู่ในวงวานว่านเครือเดียวกัน... ฉันเลยได้เล่าให้พวกเด็กๆฟังถึงเรื่องเก่าๆของยายและแม่ของเขาให้ฟัง..ซึ่งแม่ของเขานั้นฉันได้พบเมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้วในกรุงลอนดอน  เธอช่างเป็นเด็กที่สวยสดไม่แพ้ พี่สาวทั้งสามคน มีพระนามเล่นว่า "Baby B." สาวทั้งสี่ในครอบครัวนี้ นับว่าเป็นที่หนักใจของกรรมการตัดสินมาก เพราะงามไม่แพ้กัน ไล่ลงมาตั้งแต่ Missy  ที่ปัจจุบันคือ พระชนนี  Marie of Rumania Ducky  ที่ปัจจุบันคือ พระชายาของ Grand Duke Cyril of Russia Sandra ที่ปัจจุบันคือ  Princess of Hohenlohe-Langenburg จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:51:10

ความคิดเห็นที่ 10 หนุ่มสาวทั้งสี่มองดูฉันด้วยความประหลาดใจแกมทึ่ง...ที่มีคนมาเล่าเรื่องเก่าๆเมื่อครั้งสมัยที่พระเจ้า เอ็ดเวิร์ด ที่เจ็ด แห่งอังกฤษยังเป็นเด็กหนุ่มที่ดื้อสุดฤทธิ์ พวกเขาขอให้ฉันเล่าถึงตอนที่เข้าเฝ้าสมเด็จพระนางเจ้าวิคตอเรียผู้ซึ่งเป็นย่าทวดของพวกเขาให้ฟัง ...แต่ฉันไม่ได้ทำตามอย่างที่พวกเขาต้องการเพราะ ถ้าขืนเล่าไปก็คงไม่จบง่ายๆ อาจจะต้องให้เล่าต่อไปอีกครั้งสมัยพระเจ้าโซโลมอนกันเลยทีเดียว และอีกประการหนึ่ง คือ ฉันไม่อยากผูกขาดการพูดคุยไว้แต่เพียงคนเดียว อยากให้พวกเขาได้มีโอกาสเป็นฝ่ายเริ่มการสนทนาบ้าง.. การเล่าเรื่องของเมื่อสี่สิบสองปีที่ผ่านมา..ทำเอาทุกคนได้มีสีหน้ารื่นเริงขึ้น พระเจ้าอัลฟองโซ่และพระราชินีทางพระสรวลบ่อยๆ เพราะในยามนั้น แม้แต่พระองค์เองยังมีพระชนมายุเพียงสี่ชันษา..ส่วนคนอื่นๆ แม้แต่ ท่านดยุค แห่ง มิรานดา อาจจะยังไม่ทันเกิด หรือ เพิ่งจะออกมาลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ ของหวานที่เป็นสตอว์เบอรี่ส์สดๆราดด้วยครีม..เพิ่งเข้ามาเสริฟ  ทุกคนมีความรู้สึกที่ดีขึ้นมา มีการดื่มถวายพระพร  และฉันได้กล่าวชื่นชมต่อความน่ารัก เรียบร้อยของพระธิดาทั้งสองพร้อมว่าที่คู่หมั้น พระราชินีได้ทรงตรัสว่า.. "ที่เธอว่ามา..ก็เป็นความจริง เราสองคนรู้สึกภูมิใจต่อลูกทั้งสองมาก เพียงแต่..ประหวั่นใจต่ออนาคตของพวกเขาอย่างที่สุด  คู่รักของเขา..กำลังเพิ่งจะจบวิศวกรรมจากวิทยาลัยในสวิส ต่างพร้อมที่จะทำงานหนักเพื่อสร้างครอบครัว..แต่..ฉันออกเป็นห่วงว่า พวกเขาจะหางานทำได้หรือ ในขณะที่เศรษฐกิจกำลังแย่ไปทุกหนทุกแห่งอย่างนี้...พวกเขาอยากจะไปอเมริกากัน  เราก็ไม่อยากจะห้ามปรามหรือฉุดรั้งไว้  เธอคิดว่าอย่างไรกัน..อเล็กซานเดอร์ ช่วยออกความเห็นหน่อยซิ...เธอเองรู้จักอเมริกาดีกว่าใครๆ" มาถึงคำถามนี้...ที่ฉันต้องเริ่มไตร่ตรองก่อนที่จะพูดอะไรออกไป...เพราะลูกชายสามคนของฉันที่ไปอยู่อเมริกา..ต่างก็ขวนขวายกันแทบแย่อยู่หลายปีกว่าจะได้งานทำ เป็นหลักเป็นแหล่ง และฉันเองไม่อยากจะให้ข้อมูลที่ผิดๆไปกับพระองค์ จึงเล่าให้ฟังว่า.. "อย่าทรงคิดว่า อเมริกาจะเป็นดินแดนแห่งความฝันและความสำเร็จ..ลูกชายของกระหม่อมทั้งสาม Demitri และ Vassily ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำอยู่ในนครนิวยอร์ค  ส่วนคนเล็ก Rostislav ทำงานกับบริษัทอาหารสำเร็จรูปที่ชิคาโก.." เมื่อหลุดคำว่า "ชิคาโก" ออกไป..มันเหมือนกับเป็นคำวิเศษที่หล่นลงไปบนโต๊ะ  เพราะมันได้เรียกความสนใจจากทุกคนให้ฮือฮาขึ้น...คำถามต่างๆถูกส่งขึ้นมาอย่างถี่ยิบ เช่น.. "ได้เห็นหรือเปล่า...ที่ตอนมีข่าวว่าเขาขว้างระเบืดมือใส่กันในการเลือกตั้งที่ศาล...?" "รู้จักกับพวกแก๊งสเตอร์ บ้างหรือเปล่า?" "จริงหรือเปล่าที่ค่าประกันชีวิตในนครชิคาโกนั้นสูงกว่าที่ไหน และต้องจ่ายล่วงหน้าก่อน?" "เดี๋ยว...หยุดก่อน...หยุด..." พระเจ้าอัลฟองโซทรงขัดขึ้นมา.. "ปล่อยให้ฉันถามอเล็กซานเดอร์ก่อน..ว่า...ข่าวล่าของนายคนนั้นน่ะ เป็นอย่างไรบ้าง..เธอก็รู้ดีนี่นา ว่าฉันหมายถึงใคร...ก็ นายคนนั้นไง ที่เขาเรียกกันว่า King Alfonso of Chicago น่ะ...จริงหรือเปล่าที่ว่ากันว่านายนี่มีเกาะส่วนตัวอยู่ที่ฟลอริดา  เธอรู้จักเขาไหม เอ๊...ฉันจำได้ว่าเธอไปเที่ยวที่ ปาล์ม บีช บ่อยๆไม่ใช่เหรอ?" ภาพ  Al Capone  หรือที่รู้จักกันในหมู่มาเฟียว่า King Alfonso of Chicago จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:57:36

ความคิดเห็นที่ 11 เล่นเอาฉันนั่งงงไปพักใหญ่...เพราะเมื่อสักครู่...คนกลุ่มนี้ยังอยู่ในความอึดอัดต่อการเป็นไปในอนาคตข้างหน้า และเศร้าโศกต่อชะตากรรมอยู่แหม็บๆ  แต่ตอนนี้หันมาใส่ใจซักไซร้อย่างเอาเป็นเอาตายในเรื่อง จอมมาเฟียระดับโลก Mr. Al Capone (หรือฉายาว่า... King Alfonso of Chicago) กันไปซะแล้ว.. ฉันเลยกลายเป็นคนที่ซื่อบื้อไปในทันที เพราะไม่รู้เอาเสียเลยว่า แขนงการทำมาหากินของนายอัล คาโปน รวมไปถึงเส้นสายโยงใยกับ  Mr. "Legs" Diamond (หรือ Jack Diamond นักค้าสุราเถื่อนชื่อดัง) ว่ามันเป็นไปมาอย่างไร... อีกทั้ง..ดูเหมือนว่าทุกคนจะผิดหวังที่นักเดินทางระดับรองเท้าทองคำอย่างฉัน...ที่ไม่เคยได้ไปร่วมในงานศพที่หรูหรา"ชิคาโกสไตล์" จนฉันต้องถามพระเจ้าอัลฟองโซว่า.. "กระหม่อมไม่เข้าใจว่า..พระองค์ทรงหาเวลาที่ไหนในการสนใจอ่านเรื่องของนักเลงเหล่านี้พะยะค่ะ" "แหม..เธอก้อ...คิดอย่างนั้นได้ไง..เขาออกโด่งดัง ใครๆก็ต้องรู้จักเขาทั้งนั้นแหละ..นี่อย่างว่างั้นว่างี้เลย...ฉันยังตัดข่าวเขาเก็บไว้ด้วยนะ.." คำตอบของพระองค์เล่นเอาเด็กๆหัวเราะกันเกรียว...ซึ่งฉันต้องขอชมเชยในพระอารมณ์ขันที่ทรงพยายามหาทริคมาสร้างความรื่นเริง..เพราะในมื้อนี้...คือ...การเลี้ยงฉลองวันประสูติของพระธิดา ในที่สุด..เราได้มีทรอปิคสำหรับการสนทนาต่อในเรื่องของชิคาโก  และได้เปรียบเทียบระหว่างรัฐบาลอเมริกันกับกลุ่มแก๊งมาเฟีย ว่าใครกันแน่ที่ได้สร้างความ ลำบากใจให้กับรัฐบาลอิตาลีมากกว่ากัน.. หลังจากรายการรับน้ำชา กาแฟ..และการพักออกไปทำธุระส่วนตัว...เรากลับมานั่งประจำที่  พระราชินีได้ให้คริสตินาไปหยิบบุหรี่รัสเซียมาให้ ฉันเตรียมตัวปฏิเสธ เพราะไม่อย่างให้ท่านต้องมายุ่งยาก  แต่พระองค์ทรงส่งให้ เพราะทรงจำได้อีกทั้งตรัสว่า "อเล็กซานเดอร์ ชอบบุหรี่รัสเซีย ฉันจำได้ และรู้สึกเสียดายที่ไม่มีโอกาสทำอาหารรัสเซีย..อย่างน้อยก็ยังมีบุหรี่ของโปรดถวาย..." พระองค์ช่างเป็นเจ้าภาพที่แสนดีเสียจริงๆ ในการสนทนาระหว่างเรา พระเจ้าอัลฟองโซได้ตรัสขึ้นว่า.. "เขาว่า..เดี๋ยวนี้มีชาวรัสเชี่ยนอยู่แน่นหนามากในปารีส..ต่างมีธุรกิจกันมากมาย เช่น ร้านค้า โรงหนัง แม้กระทั่งคนขับแท๊กซี่..รวมไปถึงการเปิดร้านอาหาร แปลกจริงๆ...ทำไมชอบเลือกที่จะเปิดร้านอาหารกันนะ...คิดดูนะ..เมื่อก่อนสมัยที่ชาวฝรั่งเศสที่มีวิชาความรู้ที่ได้ลี้ภัยออกไปที่อื่นในช่วงของสงครามกลางเมือง หรือช่วงที่ฝรั่งเศสอยู่ในการปกครองของนโปเลียน  คนเหล่านั้นมักไปเป็นครูสอนภาษาให้ในโรงเรียน หรือ บ้านพวกผู้ลากมากดีในอังกฤษมั่ง เยอรมันมั่ง รัสเชี่ยนมั่ง ไม่ค่อยเห็นเขาสนใจไปเปิดร้านอาหารให้มันยุ่งยาก ...เพราะอะไรชาวรัสเชี่ยนที่เข้ามานี่..ถึงเลือกที่จะเปิดร้านอาหารกัน หรือเขาคิดว่ามันง่ายกว่าอย่างอื่น หรือเธอว่าไง?" "ในกลุ่มพวกที่มีปัญญาลี้ภัยมาถึงที่นี่ได้  แต่ละคนก็มีหลักการของตัวเองกระหม่อม...ยกตัวอย่าง..อย่างคนที่เคยอุปถัมภ์โรงละคร ชอบละคร  พอมาถึงนี่ ก็คิดอยากจะเขียนบทละครขาย หรือคนที่เคยนั่งกินแต่ร้านอาหารหรูๆ พอมีความรู้ในเรื่องอาหารการกิน เรื่องไวน์ เรื่องการให้บริการ ก็อยากจะเปิดร้านอาหาร เพราะมันเป็นความคุ้นเคยและความถนัดน่ะกระหม่อม" ทรงพยักพระพักต์ตามอย่างพอเข้าพระทัย...เพราะในความคิดของพระองค์คงทรงเป็นห่วงไปถึงชาวสเปนิชที่"ลี้ภัย" มาอยู่ในฝรั่งเศสที่มีจำนวนไม่น้อยเช่นกัน เราสองคนหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ..และกำลังที่จะคุยกันต่อถึงเรื่องการเมือง...แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสองคู่ชู้ชื่นที่นั่งหน้าแห้งๆกันอยู่...ก็พอเข้าใจ เพราะเด็กๆคงไม่สนุก กับเรื่องที่เข้าใจยาก อีกทั้งมันจะกินเวลานานอีกนับชั่วโมงที่เขาจะต้องมาแกร่วฟัง..เนื่องจากตามมารยาทแล้ว...ใครจะลุกขึ้นจากโต๊ะไปก่อนพระเจ้าแผ่นดินไม่ได้ พระราชินีทรงหันไปทางพระสวามีเพื่อขอสัญญาณ.. เราจึงลุกขึ้นจากโต๊ะ...เด็กๆรีบออกจากห้องพากันไปเดินในสวนอย่างเร็วรี่... พระเจ้าอัลฟองโซชวนฉันไปคุยต่อในห้องทรงพระอักษร..ที่เป็นห้องมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ดูแน่น...โต๊ะที่นำมาตั้งทำงานนั้น ตัวมโหฬาร รวมไปถึงเก้าอี้มีพนักหลายๆตัวในนั้นด้วย เชื่อว่า...ไม่มีอะไรสักอย่างที่เป็นของพระองค์  เพราะมันดูบ้านๆไปกว่าที่จะเป็นของหลวง.. มาถึงตอนนี้...เราได้คุยกันแบบชนชั้นปกครอง...อ้อ...ไม่ใช่ซิ...สำหรับพระองค์แล้ว..คือ ชายชาตรีที่ยิ่งใหญ่.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 16:02:43

ความคิดเห็นที่ 12 ทรงเริ่มต้นด้วยการเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นแบบขำๆ....ว่า "ไม่นานมานี้..มีเจ้าของสำนักพิมพ์ชาวอเมริกันคนหนึ่งมาเสนออะไรแปลกให้ฉัน..เขาเสนอจะจ่ายให้ฉันหนึ่งหมื่นเหรียญ สำหรับข้อเขียนอะไรก็ได้จากฉัน ที่อย่างน้อยจะต้องมีหนึ่งพันคำ...ฉันได้ปฏิเสธไป เพราะว่ามันออกจะพิลึกๆไปหน่อย แต่ความจริงจะว่าไป...ฉันไม่รู้จะเขียนอะไร หรือหาเรื่องอะไรมาเขียนให้เขาตั้งพันคำ เพราะในช่วงนั้น..ในสมองของฉันมันไม่ได้คำศัพท์อะไรหลงเหลืออยู่แล้ว...มีเหลืออยู่เพียงคำเดียว ที่ฉันขายไม่ได้..และไม่ยอมขายด้วย นั่นคือ คำว่า SPAIN อย่างอื่น..ฉันไม่สนใจเลย นอกจาก ประเทศสเปนและความสุขในอนาคตของประชาชนเท่านั้น" จากนั้นพระองค์ทรงนิ่งไประยะหนึ่ง..ก่อนที่จะกล่าวต่อในข้อความสำคัญว่า.. "ในวินาทีที่ฉันได้ย่างเท้าเข้ามานี่...ฉันได้บอกกับรัฐบาลฝรั่งเศสไปว่า..ฉันไม่ใช่จอมบงการ และจะไม่สร้างปัญหาใดๆให้กับรัฐบาลสเปนในปัจจุบัน ถ้าหากประชาชนเขายังต้องการให้ฉันกลับไปไม่ว่าเดี๋ยวนี้หรือในอนาคต  ฉันก็จะกลับไปรับใช้ชาติ ประชาชน เหมือนอย่างที่เคยกระทำมาตั้งแต่เมื่ออายุสิบหก แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับเสียงของประชาชนที่สามารถเปล่งออกมาได้อย่างเสรี  ดังนั้นฉันจึงย้ำไปให้เขาเข้าใจให้ถ่องแท้ว่า ฉันคือคิง ไม่ใช่จอมบงการ หรือจอมวางแผน  แต่นโยบายของรัฐบาลสาธารณรัฐอย่างเช่นในปัจจุบันคงไม่เปิดโอกาสให้ประชาชนเข้าใจหรือให้เสรีภาพได้อย่างที่คิด...แต่ก็เอาเถอะ ถ้าหากว่าประชาชนชาวสแปนิชมีความสุขกับการปกครองในครั้งนี้มากกว่าที่เคยเป็นมา...ฉันนี่แหละ...จะขอแสดงความยินดีกับพวกเขาอย่างหมดใจ.." ฉันนั่งนิ่งเงียบ..เพราะจะไปตอบอะไรได้กับข้อความที่ลึกซึ้งและกินใจได้ขนาดนี้... ทรงอ่านได้ทะลุปรุโปร่งว่า..ฉันกำลังคิดอะไร และคิดถึงใครอยู่ (ที่เคยตกอยู่ในสถานะเดียวกัน แต่ นิกกี้นั้น...มีสเกลของประชากรที่ใหญ่กว่า ) "ฉันไม่อยากที่จะดูเป็นเจ้าบทบาทไปหน่อยหรอกนะ...แต่เรื่องนี้มันทำใจรับได้ยาก หวังว่าเธอคงเข้าใจ..เพราะในสภาพอย่างฉันที่ผ่านมาในการครองราชย์สามสิบปี มันก็เหมือนกับคนที่ยืนบนเชือกเส้นเดียวและพยายามที่จะเลี้ยงตัวไม่ให้ตกลงมา.." อีกทั้งทรงทราบด้วยว่า..ฉันจะนำเรื่องของเราที่พบปะกันไปเขียนในหนังสือ (เป็นภาษาอังกฤษ เพื่อให้ชาวอเมริกันอ่าน) ทรงตรัสว่า.. "ฉันยินดีและอนุญาตให้เธอเขียนเรื่องของฉัน และข้อความที่เราได้คุยกัน..แต่ อเล็กซานเดอร์ ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม...สัญญานะ ว่า เธอจะต้องไม่เขียนแบบป้อยอ หรือเข้าข้างฉัน..เธอจะต้องวิจารณ์ฉันไปด้วยในทุกด้าน..." และทรงย้ำอีกครั้งราวกับเป็นคำสั่งว่า..."Tu dois me critiquer!!" จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 16:07:55

ความคิดเห็นที่ 13 ในช่วงของพระกระยากลางวันที่ผ่านมา..ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นคนผู้ขาดการสนทนาอยู่ผู้เดียว เพราะใครต่อใครทราบดีว่า..ในพระทัยของพระเจ้าอัลฟองโซนั้นคงมีแต่ความหมองเศร้า..จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่เป็นเหตุต้องพลัดบ้านพลัดเมือง... แต่ขณะนี้เราอยู่กันสองคน...ซึ่งฉันได้เตรียมตัวต่อการที่จะถามในคำถามสั้นๆ แต่รู้ดีว่า มันลึกซึ้ง  กินใจ อีกทั้งเป็นเรื่องยาว...ว่า "แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร...มันช่างรวดเร็ว อีกทั้งเกินความคาดคิดของใครๆ เพราะเราต่างทราบกันดีว่า พระองค์ทรงเป็นที่รัก..ชื่นชอบและป๊อปปูล่าร์ที่สุดในสเปน" เหมือนจะทรงทราบว่าฉันจะถามอะไร เพราะคำตอบทั้งหมดนั้น...ท่านเตรียมไว้แล้ว.. "การปฏิวัติครั้งสุดท้ายนั่น...มันเป็นเรื่องที่ใครก็ขบไม่แตกถ้าหากว่าเขาไม่ได้มาอยู่กับฉันตลอดสามสิบปีในการครองราชย์  ความยุ่งยากทั้งหลายแหล่ในสเปนนั้น มันมีมาก่อนฉันเกิดมาในโลกนี้เสียอีก  ทุกอย่างมันต่อเนื่องมาจนฉันเกิด จนแม้กระทั่งก้าวแรกที่เดิน ซึ่งฉันไม่มีทางเลือกอื่นใด..." คำพูดของพระองค์นั้น..ฉันรู้สึกคุ้นยังไงบอกไม่ถูก...จนชักสงสัยว่า หรือนี่ฉันอยู่ที่ Czarskoie-Selo กับซาร์นิโคลาสในปี  1917  หรือ อยู่ที่ Fountainbleau กับพระเจ้าอัลฟองโซ ที่สิบสาม ในปี 1931 กันแน่? พระองค์ทรงเปลี่ยนพระอิริยาบท และ มีแย้มพระสรวลนิดๆ  ซึ่งฉันไม่แปลกใจ เพราะพวกเจ้าพวกนายเนี่ย..เขาเปลี่ยนสีหน้ากันได้รวดเร็วอย่างนี้แหละ จากนั้นพระองค์ได้ย้อนความของบรรพบุรุษเชื้อสายจาก Holy Roman Empire มาถึงพระองค์ที่เป็น หน่อเนื้อของ Hapsburg และ Bourbon พระชนมายุเพียงสี่สิบห้า เมื่อเทียบกับฉันที่แก่กว่าถึงยี่สิบปีนั้น... แต่ในเส้นทางชีวิตที่ผ่านมา...ฉันกลายเป็นชั้นอนุบาลเมื่อเทียบกับพระองค์เลยทีเดียว พระเจ้าอัลฟองโซ..ถ้าจะว่าไปแล้ว..ทรงประสูติมาพร้อมกับความรับผิดชอบต่อประเทศที่ยิ่งใหญ่เกินตัว... ทรงเล่าไปเรื่อยๆ...มีหยุดบ้างต่อการวิพากษ์และวิจารณ์คนและประเทศที่เกี่ยวข้องด้วยอารมณ์ขันแบบแห้งๆ หรือ อดีตอื่นๆที่ไม่มีอีกแล้วในปัจจุบัน.. รวมไปถึงเรื่องของนโปเลียน...และเรื่องของพระองค์คือ.. พระบิดา...พระเจ้าอัลฟองโซที่สิบสอง..ทรงสิ้นพระชนม์อย่างกระทันหันเพียงพระชนมายุแค่ 28 ในวันที่ 25 พฤศจิกายน 1885 โดยไม่มีรัชทายาทให้ประจักษ์ เพราะพระมารดายังทรงครรภ์ ที่ไม่มีใครทราบว่า พระทารกจะเป็นเพศชาย หรือ หญิง...ทุกคนต่างเฝ้ารอคอยในคำตอบ เพราะมันเป็นจุดเปลี่ยนแปลงของประเทศครั้งใหญ่ ถ้าเป็นพระธิดา หมายความว่า บัลลังก์นั้นจะต้องตกไปอยู่ในสายของทายาท Don Carlos (Don Carlos, the Prince of Viana) ที่สองฝั่งนี้ไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่สมัย ควีน อิสซาเบลล่า ที่สอง ครั้ง ปี 1833 ในวันที่ 17 พฤษภาคม 1886  คือวันที่ทุกคนในประเทศต่างรอฟังข่าวจากพระราชวัง..ถึงประสูติกาลของพระราชินีอย่างใจจดใจจ่อ... นายกรัฐมนตรี Senor Sagasta รวมไปถึงผู้นำของบรรดาฝ่ายค้านในรัฐบาล Senor Canovas del Castillo ต่างพากันเดินให้วุ่นในเขตพระตำหนัก ต่างซุบซิบภาวนาถึงความปรารถนาที่อยากให้ประสูติกาลเป็นพระโอรส... เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ ..หากมันเหมือนเวลาที่ยาวนานราวนิจนิรันดร์แห่งการรอคอย...ในที่สุด...นางพระกำนัลอาวุโสได้เปิดประตูห้องพระประสูติออก...เดินมาหยุดที่ธรณีประตู ในมือของนางพระกำนัลนั้นมีถาดเงิน ที่บุคลุมด้วยผ้าชีฟอง  ท่านนายก Senor Sagasta ได้เดินไปเปิดผ้าคลุมออกดู และได้หันมาทางกลุ่มผู้ที่เฝ้าคอย พร้อมกับประกาศก้องด้วยเสียงแห่งชัยชนะว่า "Viva el Rel!!!" (ขอให้พระเจ้าแผ่นดินทรงพระเจริญ) ซึ่งได้รับเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีของประชาชนไปในทุกถนนของกรุงมาดริด  รัฐบาลได้เตรียมการเถลิงพระยศ และ พระนามว่า.. "Alfonso XIII, by the Grace of God and the Constitution, the Catholic King of Spain." จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 16:11:39

ความคิดเห็นที่ 14 ทรงเล่าต่อว่า... "ก็มีเรื่องเล่าทางหลังฉากในการเกิดของฉันนะว่า...ฉันนอนนิ่งเชียวในยามที่ท่านนายก ซินอร์ ซากัสต้า...เข้ามาอุ้ม...แต่พอท่านซินอร์ คาโนวาส เดล คัสตีย์โล เข้ามาอุ้ม ฉันร้องซะลั่นเชียว...มันเหมือนกับเป็นสัญชาติญาณของทารกน่ะ ว่า...ใครดีใครไม่ดี...อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นพระเจ้าแผ่นดินมาตั้งแต่เกิด ถือว่าเป็นกษัตริย์ที่มีอายุน้อยที่สุด ในประวัติศาสตร์ของโลกสากลเลยทีเดียว อ้อ...ถ้าจะเทียบได้ก็เป็น พระเจ้า Jean ที่หนึ่ง แห่งฝรั่งเศสที่เป็นกษัตริย์แต่เกิดเช่นกัน หากแต่พระองค์ได้ครองราชย์เพียงห้าวันเท่านั้น..." นั่นซิ..เป็นพระเจ้าแผ่นดินตั้งแต่เกิดมาได้หกสิบวินาที...แค่คิดก็เย็นยะเยือกไปแล้ว..เพราะมันไม่ใช่เรื่อง่ายๆในการครองบัลลังก์..ไม่ว่าจะมีอายุเท่าไหร่ก็เถอะ แต่อย่างน้อยถ้าเป็นแค่รัชทายาท..ก็ยังมีโอกาสได้ใช้ชีวิตในวัยเยาว์บ้าง.. แต่พระเจ้าอัลฟองโซที่ประทับข้างหน้าฉันนี้...ต้องมาแบกภาระตั้งแต่ก่อนเดินได้ เมื่อพระชนมายุได้สิบเอ็ดเดือน  ต้องถูกนำพระองค์ไปเป็นประธานเปิดสภา...เมื่อมาถึงสองขวบ..ทรงไปเปิดงานแสดงศิลปที่บาเซโลน่า และ ทรงมีงานเลี้ยงรับรองเป็นงานแรก  ทั้งๆที่มีพระมารดา (Maria Christina of Austria) ได้ทำหน้าที่เป็นสมเด็จรีเยนท์แทนให้จนพระองค์มีพระชนมายุถึงสิบหก แต่ประชาชนต้องการที่จะเห็นองค์พระยุวกษัตริย์ในทุกโอกาส ที่น่าขำ..คือ เมื่อพระชันษาได้สามขวบ..ระหว่างที่ทรงประทับรอคณะผู้แทนบนพระแท่นที่ประทับ...เกิดทรงเบื่อหน่ายขึ้นมา เมื่อพระพี่เลี้ยงเผลอไปนิดเดียว จึงปีนป่าย ไต่ลงมาจากพระที่แล้วไปนั่งพระพักต์เหรอ..ขี่อยู่บนรูปปั้นตัวสิงห์ที่ประทับอยู่ข้างๆ.... ทรงว่า.. "เห็นไหมเล่า....ขนาดเป็นเด็กๆนะนั่น..ฉันยังรู้เลยว่าไปนั่งบนหลังสิงโตนั้นมันง่ายกว่าการนั่งบนบัลลังก์" Maria Christina of Austria จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 16:14:33

ความคิดเห็นที่ 15 ขอแก้ไขข้อมูลใน คห. 1 (ตรงท้ายๆ) นิดนึงนะคะ พระมเหสีพระองค์ที่สองใน Peter the Great ไม่ใช่ Catherine the Great ค่ะ พระนางทรงมีกำเนิดเป็นหญิงสามัญชนชาวโปแลนด์ชื่อว่า Marfa Samuilovna Skavronskaya (มาร์ฟา ซามูอิลอฟนา สคาฟรอนสกายา) และมาเปลี่ยนพระนามเป็น Catherine Alexeyevna และ Catherine I of Russia ตามลำดับเมื่อทรงขึ้นครองราชย์ต่อจากพระราชสวามี http://en.wikipedia.org/wiki/Catherine_I_of_Russia ส่วน Catherine the Great ทรงมีกำเนิดเป็นเจ้าหญิงเยอรมันพระนามว่า Sophie Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst (โซฟี ฟรีเดริเคอ ออกุสเทอ ฟอน อันฮัลท์-แซร์บสต์) และเมื่ออภิเษกมาเป็นพระมเหสีในพระเจ้าซาร์ Peter III (พระราชนัดดาใน Peter the Great) ทรงเปลี่ยนพระนามเป็น Catherine Alexeyena (เหมือนกัน) เมื่อเข้ารีตออร์โธด็อกซ์รัสเซีย และ Catherine II (ต่อมาได้รับพระราชสมัญญา the Great) ตามลำดับ หลังจากการทำรัฐประหารโค่นราชบัลลังก์ของพระราชสวามี http://en.wikipedia.org/wiki/Catherine_the_Great จากคุณ : minervabellissima24 เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 16:25:22

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบพระคุณคุณ minervabellissima24  มากค่ะ ที่ช่วยกรุณาแย้งมา...ไปแก้แล้วค่ะ...ดิฉันลนลานไปหน่อย.. ดังที่เรียนให้ทราบว่า ต้องแก้ข้อความบ่อยมาก (จนงงไปเลย) เพราะกระทู้ถูกส่งไปแล้วหายถึงสามครั้ง...หรือ กระทู้กลับมาแล้ว...แต่บาง คคห กลับโพสต์ไม่ติด ต้องกลับมาแก้กันใหม่... ส่วนที่ต้องตัดทิ้งไปนั้น...เป็นต้นเรื่องที่ยาวมากเลย...เสียดายจริงๆค่ะ... ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 17:04:05

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบตามอ่านเรื่องของคุณ WIWANDA มากเหมือนกันค่ะ อ่านแล้วสนุกมาก ได้ความรู้เรื่องราวเกร็ดต่างๆ ของราชวงศ์ยุโรปที่น่าสนใจดีค่ะ ^^ จากคุณ : minervabellissima24 เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 17:13:38

ความคิดเห็นที่ 18 ในช่วงที่ยังทรงพระเยาว์...ทรงทีลักษณะเหมือนว่าเป็นเด็กขี้โรค แต่โชคดีที่ทรงเปลี่ยนมาเป็นนักกีฬาที่แข็งแรงได้ เพียงแต่ทรงมีพฤติการณ์ที่เข้าข่ายดื้อชะมัด ถ้าไม่เที่ยวเอาก้อนโคลนไปปาใส่พวกเด็กๆที่เดินผ่านไปบนท้องถนน ก็ชอบชวนใครต่อใครเล่นเลียนแบบกีฬาสู้กระทิง โดยสมมติตัวเองเป็น Toreros Master ในขณะที่ไปเยี่ยมชมคอกกระทิง  พอพระพี่เลี้ยงเผลอ ทรงกระโดดลงไปในสนามฝึก...ที่หวิดถูกกระทิงขวิดไส้ทะลักไปอย่างเฉียดฉิว ทุกครั้งที่มีโอกาส...ทรงโปรดที่จะแอบไปยังคอกม้าหลวง และขอลองหัดขี่ม้าที่กำลังพยศกับคนเลี้ยงม้า..ซึ่งได้ทำให้พระองค์มีความช่ำชองในเรื่องการบังคับม้ามาตั้งแต่อายุเพียงสิบกว่าขวบ เรื่องซนๆของพระองค์นั้นได้ทรงทราบไปถึงพระมารดา...แน่นอนว่า พระราชินีต้องขอให้ทรงหยุดในเรื่องที่เสี่ยงๆและไม่ดีเหล่านั้น... พระองค์มักย้อนถามว่า.."ทำไมล่ะแม่?"  ซึ่งทรงเล่าเสริมว่า.. "ฉันนี่มันสุดยอดแห่งคำถามเลยนะ...อะไรก็ตาม..จะต้องถามกลับไปว่า...ทำไม...แปลกใจจริงๆที่เสด็จแม่ทรงมีพระทัยเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะทรงตอบหมดในทุก ทำไมของฉัน...อย่าง ท่านทรงว่า...ลูกไม่ควรไปเล่นกับเด็กในถนน...ฉันก็ว่า..ทำไม...ทรงตอบว่า..เพราะพระเจ้าแผ่นดินของสเปนควรจะประทับในพระราชวัง... ฉันก็มีทำไมกลับไปอีก  ..ท่านก็ว่า..เพราะประชาชนเฝ้าดูพระองค์อยู่น่ะซิ...แน่นอน ไม่มีวันจบเพราะ ฉันก็จะมี ทำไม และ ทำไม...มานึกดูนะ  ถ้าฉันเป็นพระมารดา ละก้อ คงจะประสาทเสีย เผลอๆคงตะคอกกลับไปว่า...เพราะมันเป็นคำสั่งน่ะซิ....แต่เสด็จแม่ไม่เคยทรงเสียอารมณ์กับฉันเลย.." ในที่สุด...ทางออกสำหรับยุวกษัตริย์ที่มีพลังมากมายเช่นนี้...คือ เพิ่มตารางเรียนในหลายสาขา..เพียงพระชนมายุแค่สิบชันษา...แต่ทรงมีเหล่าคณาจารย์นับร้อย เริ่มจาก หัวหน้าคณะ คือ ท่านบิชอป  เสนาบดีผู้ใหญ่ กับ  ศาสตราจารย์จากมหาวิทยาลัยกรุงมาดริด ท่านบิชอป...รับหน้าที่กล่อมเกลาจิตใจ และ ทบทวนในเรื่องของศาสนา ท่านเสนาบดี รับหน้าที่การทหารและวินัย ท่านศาสตราจารย์  รับหมดในทุกอย่างที่เหลือต้องเรียน ดังนั้น..ก่อนถึงปี 1902 (ที่ทรงขึ้นครองราชย์)  พระยุวกษัตริย์ทรงพระปรีชาถึงสี่ภาษา สเปน อังกฤษ เยอรมัน และ ฝรั่งเศส ทั้งพูด อ่าน และ เขียนได้ดีเท่ากันหมด และเป็นที่น่าภูมิใจ เพราะพระองค์สามารถท่องรัฐธรรมนูญแห่งสเปน (ฉบับเต็ม)ได้อย่างขึ้นใจ พอปี 1902  มาถึง.. ทรงมีพระชนมายุ สิบหกชันษา เป็นปีที่สำคัญยิ่งในชีวิตของพระองค์ เพราะเป็นปีสำหรับพิธีราชาภิเศก เพื่อเป็นพระเจ้าแผ่นดินอย่างสมบูรณ์ ไม่ใช่เฉพาะในนามอย่างแต่ก่อน ในความทรงจำของพระองค์ ทรงเล่าว่า... ท่านเสนาบดีมาถามฉันว่า... "ตอนนี้พระองค์เป็นพระเจ้าแผ่นดินแล้ว จะทรงทำอะไรเป็นอย่างแรกพะยะค่ะ?" ฉันตอบไปว่า   "อย่างแรกเลยนะ...ฉันจะเอาบุหรี่ใส่ในซองให้เต็มเลย..สิบสองตัว.." (เพราะพระองค์ได้ทรงสัญญาไว้กับพระมารดาว่าจะสูบบุหรี่วันละสิบสองตัวเท่านั้น...) จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 00:47:22

ความคิดเห็นที่ 19 เมฆหมอกแห่งความไม่สงบสุขได้ก่อตัวขึ้นมา ในปี 1903  ที่พระองค์และพระมารดากำลังเดินออกจากโบสถ์  เสียงปืนได้ดังขึ้น  ซึ่งสมเด็จพระราชินีทรงคุ้นกับเสียงนี้เป็นอย่างดี   เพราะมันเคยเกิดขึ้นสองครั้ง..ในช่วงที่พระสวามีได้ครองราชย์อยู่  นั่นคือ การลอบสังหาร   พระองค์ทรงผวาเข้าไปหาพระโอรส...แต่..กลับเห็นว่าพระเจ้าอัลฟองโซ ยังยืนพระสรวลร่าอยู่...เพราะทรงมองเห็นเป็นเรื่องขันอย่างบริสุทธิ์พระทัยว่า..ใครกันจะมาเอาชีวิตของเด็กที่มีอายุเพียงสิบเจ็ดปี? ปีต่อมา...ได้มีการพบกับวัตถุระเบิดร้ายแรงซ่อนอยู่ในพระราชวัง...ทรงตรัสว่า..."มีคนต้องการจะเอาชีวิตฉันจริงๆด้วย" ปี 1905  ทรงเสด็จไปที่ประเทศฝรั่งเศส เพื่อพบปะเยี่ยมเยียนประธานาธิบดี Loubet ซึ่งทรงได้รับการต้องรับอย่างกึกก้องจากประชาชนที่มีความนิยม ในพระองค์อย่างเสมอมา...เรียกว่า ทำเอาพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่เจ็ดถึงกับหวั่นไหวต่อการเสียคะแนนนิยมในการ(คิดอยากจะ)ครองใจชาวปารีเซียง วันที่ 31 พฤษภาคม 1905 เวลาห้าทุ่มครึ่ง..หลังจากที่เสด็จกลับจากโรงละคร  ในรถม้าที่มีท่านปธน. ลูเบต์ นั่งมาด้วยนั้น..กำลังจะเข้าสู่ถนน เดอ รีโวลี่ ที่ตัดกับถนน โรอาน มีชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าฝูงชนที่มารอรับเสด็จ ยกมือขึ้นเหมือนโยนอะไรสักอย่าง..... จากนั้นรู้สึกเหมือนกับว่ามีวัตถุอะไรสักอย่างสะดุดเข้าที่ล้อ.. และมีเสียงกึกก้องตูมขึ้นมา  ตามด้วยเสียงวี๊ดว้ายอึงคนึงของผู้คน... พระเจ้าอัลฟองโซ ยังคงประทับนิ่งอยู่กับที่นั่ง ทรงหันมาดูท่านประธานาธิบดี ที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่ข้างๆ  เลยเอื้อมพระหัตถ์ไปแตะที่เข่าเบาๆ  แล้วตรัสว่า "ของแสดงความเสียใจด้วยนะท่าน...ไอ้พวกนั้นมันน่าจะให้ความเคารพต่อผู้หลักผู้ใหญ่อย่างท่านสักหน่อย..บ้าจริง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง..ไหนยืนขึ้นซิ ขอดูหน่อยว่าบาดเจ็บอะไรหรือเปล่า?" ท่านปธน...ยังคงเงียบงันไปด้วยความตระหนกอีกพักใหญ่...ก่อนที่จะรวบรวมสติได้ และ ตอบว่า "ฝ่าพระบาทเป็นอย่างไรบ้าง..พะยะค่ะ" กษัตริย์วัย 19 กลับทรงพระสรวลร่า..."ไม่ต้องห่วงฉันหรอก..เรื่องเสี่ยงตายเนี่ย...มันมาคู่กันกับตำแหน่งของฉันเลยเชียว.." ปีหนึ่งผ่านไป...ถึงคราวที่จะต้องอภิเษก ที่ทั้งประเทศต่างพากันทายให้วุ่นไปหมดว่า ..ใครกันจะมาเป็นพระชายา...?? เพราะไม่มีสัญญาณใดๆที่จะพอเดาได้  นอกจากทางฝ่ายเสนาบดีที่ต่างฝ่ายต่างมีเจ้าหญิงในดวงใจกันอยู่แล้วที่หมายจะให้มาเป็นพระราชินีองค์ใหม่ เช่น เจ้าหญิง X น่าจะเหมาะกับเรื่องของการพัฒนาในประเทศและการค้า.. เจ้าหญิง Y คงจะเหมาะกว่าสำหรับการต่างประเทศ เจ้าหญิง Z ต่างหากที่เหมาะสุด เพราะอยู่ในพระนิกายเดียวกัน "ไม่มีใครมาถามฉันเลย...ว่าฉันคิดอย่างไร...?"  ทรงบ่น จนล่วงไปอีกหกเดือน ที่ต้องทรงตื่นจากบรรทมทุกเช้าและต้องถามคำถามเดิมๆกับเสนาบดีว่า.. "หนังสือพิมพ์เขาจับฉันแต่งงานกับเจ้าหญิงองค์ไหนล่ะ...เช้านี้น่ะ?" "ก็ทรงตัดสินพระทัยเสียทีซิ พะยะค่ะ " ก็เป็นคำตอบเดิมๆอีกเช่นเคย "นั่นซิ..ฉันคงต้องตัดสินใจเสียที..ไม่งั้นพวกท่านคงจะเข้ามาจัดการให้ อาทิตย์หน้า..ฉันจะทำงานปล่อยเรือยอชท์ลำใหม่  แล้วพวกท่านจะได้เห็นชื่อของเจ้าสาวของฉัน อย่าเพิ่งบอกใครนะ...เก็บไว้เป็นความลับก่อน" และเป็นความลับฉบับสแปนิชจริงๆด้วย...เพราะในวันนั้นผู้คนกว่ายี่สิบล้านคนในประเทศ ต่างชะเง้อชะแหง่ง และหันไปซุบซิบกันอย่างเริงร่าว่า.. "นี่เธอ อย่าไปบอกใครนะ...ชื่อของเรือลำใหม่ของพระองค์นี้แหละ คือชื่อของเจ้าหญิงผู้โชคดีที่จะมาเป็นพระราชินีของเรา..." เมื่อเรือยอชท์ลำงามได้ถูกปล่อยลงน้ำ  ข้างเรือเขียนไว้ว่า..."Queen X" เล่นเอาผู้คนต่างพากันขำ..ที่โดนพระองค์หลอกเอาจนได้... แต่เบื้องหลังเบื้องลึกแล้ว...พระองค์ได้ตัดสินใจมาก่อนหน้านี้นานแล้ว...ว่า..ได้ทรงเลือกที่จะอภิเษกกับ เจ้าหญิง Victoria-Eugénie of Battenberg เป็นพระธิดาของ พระเจ้าเฮนรี่ แห่ง แบตเตนเบอร์ค และเป็นหลานยายของสมเด็จพระนางวิคตอเรีย  ซึ่งทรงได้มีการพบปะกันเมื่อปีก่อน และได้ทรงบันทึกไว้ว่า "จากนั้นมา..ภาษาอังกฤษก็กลายมาเป็นภาษารักของเรา" เจ้าหญิงที่หมายปองนั้น พระชนมายุได้สิบแปด มีรูปร่างหน้าตาที่สะสวย รวมไปถึงลักษณะที่กระฉับกระเฉงคล่องแคล่ว ขี่และบังคับม้าได้ดีกว่าใครๆในรุ่นเดียวกัน ภาพ ประธานาธิบดี Émile Loubet จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 00:54:56

ความคิดเห็นที่ 20 ยังตามมาอ่านอยู่ครับ จากคุณ : ทองเบิ้ม เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 01:35:24

ความคิดเห็นที่ 21 ซึ่งบทหวานๆของยุวกษัตริย์นั้นก็มีเล่าบ้าง คือ ในเดือนมกราคม 1906 ทันทีที่ทรงทราบว่า..เจ้าหญิงที่หมายปองจะเสด็จไปยัง Villa Mouriscot ที่ Biarritz กับพระมารดาเพื่อเยี่ยมเยียน Princess Frederica of Hanover   ที่พระองค์รีบมีพระบัญชาออกไปยังรัฐบาลทันทีว่า อยากจะเสด็จไปที่พระราชวัง Miramar ใน San Sebastian ที่อยู่ชายแดนของสเปนและอยู่ตรงกันข้ามกับ Biarritz ของฝรั่งเศส และทรงเชื่อว่า...คงไม่มีใครรู้หรือสงสัยในการที่ตัดสินพระทัยไปพักผ่อนแบบกระทันหันเช่นนั้น ที่ไหนได้เล่า..ไม่ถึง 48 ชั่วโมง...หนังสือพิมพ์ทั้งในปารีส.. ลอนดอน.. นิวยอร์ค..  มาดริด.. โรม.. เบอร์ลิน... เวียนนา ต่างประโคมข่าวกันเอิกเกริก และทางแก้ตัวแทบไม่มีเลย...นอกจาก...ประกาศพิธีหมั้นออกไปให้เป็นเรื่องเป็นราว เจ้าหญิงว่าที่พระคู่หมั้นได้เสด็จถึงกรุงมาดริดในวันที่ 15 พฤษภาคม 1906 และพิธีอภิเษกจะมีขึ้นในวันที่ 31 พฤษภาคม มีคนสงสัยถึงกับทูลถามว่า.. "พระองค์ทรงลืมไปแล้วหรือว่า...วันที่ 31 พฤษภาคมนั้น มันเป็นวันเดียวกันกับปีที่แล้วที่พระองค์ถูกหมายปองชีวิตที่ฝรั่งเศสนะพะยะค่ะ" "จำได้ซิ...แต่มันเป็นวันที่ฉันโชคดีไม่ใช่หรือ เพราะฉันรอดมาได้อย่างไม่มีรอยขีดข่วนเลยแม้แต่นิด" ผู้ที่เตือน..ต่างก็พากันส่ายศรีษะ...เพราะพวกเขาเชื่อในเรื่องโชคลาง และ ไม่เชื่อว่าใครเลยจะรอดแล้วรอดอีกจากการถูกปองทำร้าย..มันก็ต้องโดนเข้าสักวัน.. ในขณะเดียวกัน..งานด้านพระภูษาของเจ้าหญิงพระคู่หมั้น...ได้เร่งมือตัดเย็บกันอย่างเต็มที่ทั้ง 56 วัน 56 คืน..ในลายของดอกลิลลี่ ที่เป็นสัญญลักษณ์ของพระราชวงค์บูร์บง และดอกกุหลาบอังกฤษ  และเหล่าช่างกว่าสี่สิบชีวิต...ต้องทำงานกันอย่างเต็มที่ สุดยอดปราณีต เพราะเป็นพระบัญชาจากพระเจ้าอัลฟองโซ ที่ทรงมีพระประสงค์ให้ชาวโลกได้เห็นฝีมือของ งานสุดยอดฝีมือของสเปนที่ไม่มีใครเทียบ ในวันพระราชพิธีนั้น...พระเจ้าอัลฟองโซได้เสด็จไปยัง พระราชวัง El Prado เพื่อไปเสวยพระกระยาหารเช้ากับว่าที่พระชายา เมื่อเวลา แปดโมงครึ่ง สิบโมงเช้า...ทั้งคู่เข้าสู่พระราชพิธีที่พระวิหาร San Geronimo El Real  หลังจากเสร็จสิ้นพิธีผ่านไป พระเจ้าแผ่นดินและพระราชินีได้ประทับบน รถม้าพระที่นั่ง เพื่อให้ประชาชนที่รออยู่ทั้งสองฟากถนนได้แสดงความยินดี   นำขบวนเสด็จ...นำโดย รถเทียมม้าสี่ตัว...(ไม่มีใครนั่ง) รถพระที่นั่ง..จะมีรถม้าของมหาดเล็กรายล้อมอยู่ทั้งสี่มุม...ความหนาแน่นของปวงชนทีมารอชมพระบารมีนั้น...ได้สร้างความล่าช้าให้กับขบวนไปถึง 25 นาที กว่าจะ หลุดออกไปได้ถนนเส้นทางที่กำหนดของขบวน โดยตามปรกติ..ใช้เวลาแค่สามนาที... เมื่อมาถึงถนนสายเมนได้...เพราะเจ้าอัลฟองโซทรงชี้ชวนให้พระราชินีได้หันไปยิ้มทักทายกับประชาชนที่กำลังโบกธง และ ช่อดอกไม้.. พระราชินีก็ทรงทำตาม...โดยเหลียวไปตามทิศทางที่ทรงชี้..ในการนั้น..จึงต้องขยับองค์ไปให้ชิดกับพระสวามี   จังหวะเดียวกันกับที่มาตรงกับอาคารหมายเลขที่ 88 พอดี โดยที่ไม่มีใครได้เห็นว่า..บนชั้นสี่ของอาคารนั้น มีชายคนหนึ่ง (นามว่า Mateo Morrales) ในมือของเขามีช่อดอกไม้ช่อโตผิดสังเกต สายตาของเขาจับจ้องไปที่รถม้าพระที่นั่งอย่างแน่วแน่...เมื่อได้จังหวะ...เขาโยนช่อดอกไม้ในมือใส่เป้าหมายทันที... ช่อดอกไม้พิฆาตนั้น พลาดไปจากหลังคารถพระที่นั่งเพียงไม่กี่นิ้ว...ตกลงไปที่พื้น..และ เกิดระเบิดตูม..!!!! ความโกลาหลได้บังเกิดอีกแล้ว...เสียงกระจกแตก เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด...เสียงอื้ออึงมาจากรอบข้าง.. "ฉันได้กลิ่นสารเคมีอย่างรุนแรง...จากนั้นมันก็มีหมอกควันหนาทึบที่ทำให้ฉันไม่เห็นอะไรเลยนานถึงสองนาทีได้มัง..พอควันจางไป เห็นเลือดกระจายอยู่ใน ชุดวิวาห์ของเจ้าสาวของฉัน...แต่เจ้าหญิงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย..แต่เหล่ามหาดเล็กหลายคนกระเด็นกระดอนกันไปคนละทาง บาดเจ็บไปทั้งม้าทั้งคน.. มีผู้เสียชีวิตถึง 28 คน บาดเจ็บอีกกว่า 40  ทุกคนที่อยู่ห่างออกไปต่างพากันตะโกนบอกต่อๆกันว่า พระเจ้าแผ่นดินและพระราชินีสิ้นพระชนม์แล้ว... ฝ่ายตำรวจได้ทำงานอย่างเข้มแข็ง..เพราะเขาสามารถตั้งแถวอย่าหนาแน่นเพื่อกันผู้คนไม่ให้มีการเหยียบกันตาย...ฉันรีบเข้าประคองเจ้าสาว..และรีบพาเธอไปประทับใน รถม้าที่นำขบวน  และถ้าไม่ใช่วินาทีนั้น ที่ฉันเรียกให้เธอกระเถิบมาทางฉันแล้วละก้อ...เธอคงสิ้นพระชนม์ไปแล้ว เพราะระเบิดมันตกไปทางขวาที่เธอนั่งพอดี" ภาพ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 55 02:16:34 จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:15:30

ความคิดเห็นที่ 22 ภาพ นาย Mateo Morrales จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:20:05

ความคิดเห็นที่ 23 ภาพประมวลเหตุการณ์.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:26:09

ความคิดเห็นที่ 24 และ จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:27:08

ความคิดเห็นที่ 25 ระเบิด จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:28:04

ความคิดเห็นที่ 26 ณ. จุกเกิดเหตุนั้น...ได้มีการสร้างอนุสรณ์สถานไว้ด้วย... จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:30:01

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีค่ะ คุณทองเบิ้ม และ คุณประกอบ..รวมไปถึงท่านผู้อ่านอื่นๆ.. อ่านถึงตอนนี้แล้วเครียดนะคะ...งั้นขอพักหน่อยนึง...พักเล่าเรื่องอื่นๆให้ฟังน่ะค่ะ ตอนนี้ดิฉันอยู่ฝรั่งเศสกับสามี  เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว..ไปเที่ยวชมที่ป้อมค่ายทหาร (สมัยโบราณ จนถึง นโปเลียนที่สาม) Chateau Fort ที่เมือง Sedan  ชายแดนเบลเยี่ยม น่าสนใจมากค่ะ เพราะเป็นป้อมปราการที่สร้างมาตั้งแต่ศตวรรษที่สิบห้า...ที่ใหญ่โตมโหฐาน ใหญ่ที่สุดในยุโรป...เพราะกินเนื้อที่สามหมื่นห้าพันตารางเมตร สูงถึงเจ็ดชั้น.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:41:17

ความคิดเห็นที่ 28 ประตูทางขึ้นที่เตี้ยมาก..น่าประหลาดใจจริง... จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:42:40

ความคิดเห็นที่ 29 บันไดแคบมากในแต่ละชั้น... จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:44:01

ความคิดเห็นที่ 30 ในแต่ละชั้น...เขาจะมีหุ่นจำลองถึงการเตรียมการสู้รบด้วยค่ะ... จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:46:16

ความคิดเห็นที่ 31 ด้านนอก..มีแนวปืนใหญ่  และ มองเห็นวิวของเมืองเซดองได้เต็มที่... จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:47:39

ความคิดเห็นที่ 32 และ.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:48:29

ความคิดเห็นที่ 33 การต่อสู้ จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:49:48

ความคิดเห็นที่ 34 ขอย้อนเล่าเรื่องสงคราม ฟรังโก-ปรัสเซีย หน่อย (ข้อเขียนเก่านะคะ) แต่มันเกิดขึ้นที่นี่ละค่ะ ที่ เซดอง..นี่แหละ... วันที่ 19 กรกฏาคม 1870 คือวันที่ทุกคนต้องทราบข่าวที่ไม่มีใครต้องการว่า.. ท่านผู้นำนโปเลียนได้ประกาศสงครามกับปรัสเซีย..ด้วยเหตุผลและสาเหตุที่นับว่าเป็นเรื่องจิ๊บจ้อยมาก..นั่นคือ มันหยามกันจนเกินไป.. เริ่มจากแรกที่เดียวเลย..สเปนคิดที่จะได้ถอดถอนพระราชินีที่เป็นสายราชวงค์ของบูร์บอง (สายพระเจ้าหลุยส์ที่สิบสี่) ลงจากบัลลังค์ และยกพระนัดดาของไกเซอร์ วิลเฮล์ม ที่หนึ่ง ของปรัสเซีย ขึ้นมาแทนที่.. ฝรั่งเศสออกอาการไม่พอใจ เพราะนั่นหมายถึงสเปนได้เห็นทางปรัสเซียมีราคากว่าฝรั่งเศส(กระนั้นหรือ..?) ไกเซอร์ ก็ทรงถอยออกมาก้าวหนึ่ง..แต่ได้มีการส่งสาสน์มาว่า..ขอให้สายHohenzollern ของเยอรมันได้เข้าร่วม มีสิทธิติดอันดับในการสืบสันตติวงค์ในราชบัลลังค์สเปนต่อไป ซึ่งก็ออมชอมกันดี เพราะ จะว่าไป นโปเลียนไม่มีสิทธิอะไรในสายญาติของระหว่างสองราชวงค์ที่โยงใยกันมาช้านาน.. แต่..ส่วนเกินที่เข้ามาแทรกกลางนั่นคือ บิสมาร์ค ที่เหม็นหน้านโปเลียนมานานแสนนาน ได้จัดการเปลี่ยนข้อความในสาสน์นั้น จนอ่านเหมือนว่า พี่น้องเขาจะตกลงกัน เมิงมาสาระแนอะไร..(ทำนองนั้น) แล้วบิสมาร์ค ก็สมหวังดังใจหมาย เพราะฝรั่งเศสประกาศสงครามทันที นโปเลียนเรียกไพร่พลจากทั่วประเทศเข้าประจำฐานชายแดนฝั่งเยอรมันอย่างไม่รอช้า ที่ปารีส..เสียงประชาชนส่งเสียงเชียร์ให้ทหารไปกุดหัวฝ่ายข้าศึกอย่างกระเหี้ยนกระหือ มีการแจกไวน์ให้กับทหารอย่างไม่อั้น.. แต่ที่แชมเปญ บรรยากาศกลับตรงกันข้าม  เหล่าบรรดาพวกชาวค้าขายหันไปเร่งมือจัดการปิดผนังอุโมงค์เก็บแชมเปญให้มิดชิดปลอดภัย เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตาทวด.. ทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่า พวกเยอรมัน คือพวกเกลียดตัวกินใข่.. เกลียดชาวฝรั่งเศส แต่ดันชอบดื่มไวน์(แชมเปญ)ของฝรั่งเศส และก็เป็นไปตามคาด..สองอาทิตย์หลังจากการประกาศสงคราม กองทัพปรัสเซียนกำลังพลกว่าสามแสน ได้หลั่งไหลเข้ามาทางเมืองหน้าด่าน คือ อัลซาส-ลอร์เรน (Alsace-Lorraine)  ผ่านตะลุยเข้ามาได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย แต่..ต้องมาติดกับกันอยู่ที่แชมเปญ เพราะ..ฝนได้กระหน่ำลงมาหลายวันติดๆกัน ท้องไร่ของแชมเปญมีสภาพเป็นทะเลโคลนไม่ผิดกับชายแดนรัสเซีย ทหารเยอรมันก็ต้องมาประสบกับอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่เหนือความคาดหมาย นั่นคือการย่ำโคลนที่สูงมิดเข่า.. ซึ่งเป็นเรื่องแสนประหลาด เพราะฝนได้มาผิดฤดู ทั้งๆที่ตอนนั้นน่าจะเป็นช่วงที่ร้อนและอากาศแห้งที่สุด  จนดูเหมือนว่าจะเป็นธรรมเนียมของเทพยดาฟ้าดินฝรั่งเศส ที่จะบันดาลให้ฝนฟ้าตกทุกครั้งในยามที่บ้านเมืองมีศึกประชิด เช่นเดียวกันคือ ผลผลิตองุ่นในปีแห่งสงครามก็เลวร้ายไปเสียทุกครั้งเช่นกัน สงครามครั้งนี้ คือ ฟรังโก-ปรัสเซีย ที่นับว่านองเลือดทึ่สุดในศตวรรษ เพราะ มีการผลิตอาวุธประหัตประหารอย่างทันสมัย.. เช่น ฝรั่งเศสมีปืนกลออกมาใช้เป็นครั้งแรก เรียกว่า Mitrailleuse ฝ่ายเยอรมัน มีปืนใหญ่ที่สามารถยิงออกไปได้ในระยะไกล และ มีประสิทธิภาพในการทำลาย เส้นทางการรบได้มีการเปิดศึกในทุกเวที ทั้งทางน้ำและทางบก.. ไม่ว่าจะเป็นเวทีไหน การสูญเสียมากมายมหาศาล..ทหารนอนตายทับถมกันอย่างน่าอเน็จอนาถ.. ฝรั่งเศสเป็นรองในสงครามครั้งนี้ ไม่ว่าจะประชิดที่ไหนก็ถูกตีแตกพ่ายมาเสียทุกครั้ง ในที่สุด นโปเลียนได้ตัดสินใจว่าจะยกทัพไปต้านข้าศึกที่ Sedan เมืองหน้าด่านฝั่งเบลเยี่ยม.. กองทัพเยอรมันได้ยินดังนั้น ต่างไม่เชื่อหูกันไปตามๆกัน..ว่า อะไรว๊า..จะโชคดีขนาดนั้น..!!! เพราะตามแผนที่แล้ว เมืองเซดอง มีภาพเหมือนแอ่งที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ถ้านโปเลียนมาตั้งกองทัพอยู่จริงๆ ก็ไม่ต้องออกแรงรบให้เหนื่อย เอาปืนใหญ่ยิงลงมาถล่มได้เลย..ง่ายยิ่งกว่าปิดประตูตีแมว.. ฝ่ายเสนาบดีบางคนของนโปเลียนก็ได้แย้งแล้วว่า.. "ท่านครับ..มันจะกลายเป็นว่าเรามาอยู่ในหลุมแล้ว รอให้เขาอุจจาระใส่ลงมาเท่านั้นนะขอรับ.." แต่..ท่านผู้นำ..หาได้ฟังไม่.. วันที่ 1 กันยายน หลังจากรอให้เหยื่อมานั่งรออยู่ในหลุมดังว่าแล้ว.. บิสมาร์คได้ส่งสัญญาณให้ปืนใหญ่ถล่มใส่ทันที เป็นการถล่มด้วยกระสุนที่มาราวกับ..ฝน..สองหมื่นกว่านัด กองทัพฝรั่งเศสแตกกระเจิง ขวัญหนีดีฝ่อ ทหารล้มตายราวกับใบไม้ร่วงไปกว่าสี่หมื่นนาย.. เช้าวันต่อมา...นโปเลียนยอมแพ้อย่างหมดสภาพด้วยใบหน้าที่นองน้ำตา.. และกลายไปเป็นเชลยศึกของไกเซอร์อย่างน่าอับอาย.. เรามาทำความรู้จักกับ...Bismarck ท่านนายกรัฐมนตรีคนนี้หน่อยไหม..?? จากประวัติชีวิตที่ยาวนานของบิสมาร์ค จะเห็นว่าเต็มไปด้วยเล่ห์กล อุบาย ชิงไหวชิงพริบ  มีการตั้งกองทุนสำหรับล้มคู่ต่อสู้ ดิสเครดิตฝ่ายตรงข้าม ใช้สถาบันสูงสุดเป็นเครื่องมือ.. เขารู้เรื่องวงจรภายในระหว่างประเทศเป็นอย่างดี เคยไปรับราชการประจำที่รัสเซีย และ เคยเป็นทูตในฝรั่งเศส.. คนคนนี้เหลี่ยมคมจัด..ไม่น่าจะมีความดีถึงขนาดนำไปตั้งเป็นชื่อเรือรบลำสำคัญให้เป็นเกียรติยศ...แต่..บิสมาร์ค คือกำลังอันสำคัญให้ปรัสเซียมาเป็นเยอรมันที่แข็งแกร่ง ทำให้ประชาชนเป็นน้ำหนึ่งอันเดียวกัน มีความเสมอภาค และมีประกันสังคม ประกันสุขภาพให้กับประชาชนทุกคน นับเป็นประเทศแรกในโลกก็ว่าได้ อเมริกาภายใต้การนำของปธน. วูสเวลท์ได้นำระบบประกันสังคมของเยอรมันไปใช้แบบลอกไปทั้งดุ้น ตอนที่เขาออกนโยบายมาใหม่ๆ ใครต่อใครคัดค้านกันวุ่นวาย เพราะมันดูเหมือนกับจะเป็นระบบสังคมนิยม มากกว่าที่จะเป็นนโยบายของระบบศักดินาอย่างที่เป็นอยู่.. แต่..บิสมาร์คยักไหล่แบบไม่แคร์ บอกว่า "จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง..แต่นี่คือสวัสดิภาพของประชาชนที่ต้องได้รับจากรัฐบาล" นี่ละค่ะ...การพ่ายแพ้อย่างหมดรูปที่เซดอง...ที่ทำให้นโปเลียนที่สามต้องหลบลี้หนีภัยไปอยู่อังกฤษหลังจากที่เยอรมันได้ปล่อยตัวออกมาจากการเป็นเชลย...และทิ้งความวุ่นวายไว้ให้กับประชาชนต้องระทมทุกข์ต่อไปกับความวุ่นวายและสับสนทางการเมืองที่กินเวลายาวนานไปอีกหลายสิบปีต่อมา... ภาพ...ดิฉันไปยืนที่สะพานข้ามแม่น้ำ Meuse (เมอส) อันเป็นแม่น้ำที่เป็นพยานในการสู้รบทุกครั้งของประเทศฝรั่งเศส (ไม่ว่ากับใคร..) จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 03:06:52

ความคิดเห็นที่ 35 ชายโย้! คุณพี่มาแย้ว! วันนี้น่าจะเป็นวันดีของอิชั้น ตื่นมาเจอกระทู้คุณพี่ อ่านเพลินไปเลย ขอบคุณ คุณ GalwayGirl ที่ช่วยถามหา ว่าแต่ ไปเที่ยวรัสเซียหรือยังคะ? จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 08:03:55

ความคิดเห็นที่ 36 สนุกมากเลยค่ะ แล้วคุณ WIWANDA ได้เขียนรวบรวมเป็นเล่มไว้แล้วหรือยังคะ เนื่องจากสนใจและชอบราชวงศ์ยุโรปมากเหมือนกัน ได้ย้อนไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกเริ่มเลย สนุกจริงๆ ค่ะ มีบ้างเล็กน้อยที่อาจจะยังมีชื่อเจ้านายราชวงศ์ที่คลาดเคลื่อนอยู่บ้าง หากไม่รังเกียจอยากช่วยอ่านและแก้ไขข้อมูลให้ถูกต้องนะคะ (ทำตัวเหมือน Editor เลย 555) ยังงี้ต้องใช้ต้องใช้ข้อมูลเขียนจากหนังสือหลายเล่มเลยสิคะ รูปภาพเลยมีเยอะและสวยๆ ทั้งนั้นค้ะ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 55 00:06:15 จากคุณ : minervabellissima24 เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 00:03:20

ความคิดเห็นที่ 37 @ minervabellissima24 คุณอ่านเร็วจริง...เขียนมาติดต่อกันถึงบัดนี้...เพราะรู้สึกสนุกกับการอ่านมาก จนอยากให้คนอื่นได้สนุกและมีสาระไปด้วยน่ะค่ะ ไม่ได้คิดจะไปร่วมเล่มอะไรที่ไหน คงไม่เหมาะกับเรื่องของการค้า เพราะเชื่อว่าเราเป็น "ชนส่วนน้อย"  ทำไปก็คงไม่มีใครซื้อ ขอขอบพระคุณมากค่ะ..ถ้าจะกรุณา เพราะดิฉันร่ายคนเดียวมันย่อมมีผิดพลาดไปบ้าง ทั้งๆที่พยายามที่จะรอบคอบ... ค่ะ..ใช้หนังสือหลายเล่มมาก..บางเล่มก็ใช้ยศและชื่อไม่เหมือนกัน เพราะเจ้านายส่วนใหญ่จะมีมากกว่าหนึ่งตำแหน่ง...แล้วแต่ผู้เขียนจะเลือกเอาชื่อไหนมาใช้  บางทีก็พลิกกันยุ่งเลยทีเดียว จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 21:16:45

ความคิดเห็นที่ 38 @ คุณ  aunty36 คิดถึงเช่นกันค่ะ นี่กำลังคิดว่าจะหลังไมค์ไปบอกเลยนะคะ  แต่มาเจอคุณที่นี่เสียก่อน.. รัสเซีย ยังไม่ได้ไปค่ะ คงจะเป็นปีหน้าที่กะนัดพรรคพวกรวมพลกันไปหลายๆคน... ตั้งแต่มาถึงฝรั่งเศสนี่ก็ชีพจรลงเท้าเลยทีเดียว  ไปเที่ยวที่ Lille และ ที่ Metz ที่ปารีสไปมาสี่ครั้งแล้วค่ะ  ไปดูบัลเล่ต์ Don  Quichotte (หรือ Don Quixote ตามที่อื่นเรียกกัน) ที่โรงละคร Opera Bastille ที่สนใจอยากไปดูเพราะเขาใช้การเต้นที่ออกแบบไว้โดย นักบัลเล่ต์เอก Rodolf Noureev ( ที่เรารู้จักกันในนามว่า รูดอล์ฟ นูรีเยฟ) ซึ่งออกแบบท่าเต้นของตัวเอกชายได้อย่างสวยงามและทรงพลังมาก ดูของดั้งเดิมได้ที่นี่ค่ะ...ในนาทีที่ 7.50 ไป... http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=hrQqX2oQEBc จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 21:38:22

ความคิดเห็นที่ 39 ดิฉันจึงอยากชมในภาคของฝรั่งเศสบ้าง...จึงจองตั๋วมาล่วงหน้าตั้งแต่อเมริกา แบบว่าแถวหน้าติดกับวงออเคสตร้าเลย... การแสดงมี 3 องก์ องก์แรกกินเวลานานถึง 50 นาที จากนั้นพัก 20 นาที องก์ที่สอง 40 นาที พัก 20 นาที องก์ที่สาม 35 นาที สรุปว่า...นับว่าเป็นการแสดงที่ยาวนานมากทีเดียว ร่วมสามชั่วโมง...แต่คนแน่นเต็มโรง ถ้าจะให้ดิฉันออกความเห็นแล้วละก้อ...ยังไม่ดีเท่ากับต้นฉบับ..เป็นการแสดงแบบตระการตาก็จริง แต่ตัวเอกในการเต้นโซโล แล้ว...นับว่ายังไม่เท่าไหร่...ชั่วโมงบินยังไม่มากพอ.. แต่โดยรวมแล้วก็นับว่าดีพอใช้.. ที่น่าแปลกใจ คือ...ดิฉันไม่เห็นมีนักเต้นผิวสีเลยสักคน...ผิดกับในอเมริกาที่จะมีการผสมผสานคละไป ทั้งนักเต้นชาวจีน และ อาฟริกัน ในรายการใหญ่ๆหลายครั้งมีนักบัลเล่ต์สาวไทยด้วย สำหรับ San Francisco Ballet ที่มีอยู่คนหนึ่ง เก่งถึงขั้นเป็น Soloist เธอชื่อว่า Nutnaree Pipit-Suksun ที่ดิฉันไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว...แต่ชื่นชอบ...และติดตามชมรายการที่เธอแสดงอยู่เสมอๆ.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 21:40:20

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณค่ะ ที่แปลให้พวกเราได้อ่าน ได้ความรู้มากมายเลยค่ะ เมื่อก่อนไม่รู้เลยว่าราชวงศ์ในยุโรปโยงใยกันขนาดนี้ คุณวิวันดามีน้ำใจมากๆค่ะ ดิฉันซาบซึ้งใจจริงๆค่ะ จากคุณ : GalwayGirl เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 22:19:10

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ได้เข้ามานานมาก ยังนึกๆ อยู่ว่าพี่วิหายไปไหน แหม เห้นไปเที่ยวโน้นเที่ยวนี่ อย่าลืมเอารูปมาลงเยอะๆ นะครับ จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 22:21:00

ความคิดเห็นที่ 43 ไม่ได้เข้ามานานมาก ยังนึกๆ อยู่ว่าพี่วิหายไปไหน แหม เห้นไปเที่ยวโน้นเที่ยวนี่ อย่าลืมเอารูปมาลงเยอะๆ นะครับ จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 22:23:00